Featured | Στα πρώτα βήματά της, το “όπλο” της ψηφιακής δορυφορικής τηλεόρασης ήταν η βελτιωμένη ποιότητά της, ωστόσο είχε έναν αντίπαλο έναντι της αναλογικής τηλεόρασης στη μάχη για να κερδίσει το κοινό. Τις χρόνια καθιερωμένες αναλογικές εγγραφές σε VHS…
Μπορεί η ποιότητα της εικόνας να μην ήταν πολύ καλή και ο ήχος κάτω του μετρίου, όμως και πάλι ήταν μια καταγραφή, μια αποτύπωση σε ένα μέσο, το οποίο ανά πάσα στιγμή μπορούσε ο χρήστης να το ανακαλέσει. Αυτή ήταν η πραγματικότητα με τα αναλογικά VHS και μάλιστα καθιερωμένη για δεκαετίες. Αυτό το γεγονός έπρεπε να αντιμετωπίσει η ψηφιακή δορυφορική τηλεόραση για να μπορέσει να κερδίσει έδαφος χάρη στην καλύτερη ποιότητά της. Έτσι, γεννήθηκαν τα PVR.
Από την κασέτα στον σκληρό δίσκο
Ο αντικαταστάτης της κασέτας του VHS δε θα μπορούσε να είναι άλλος από τον σκληρό δίσκο του υπολογιστή. Δοκιμασμένος σε εγγραφές και επεξεργασία ψηφιακού βίντεο σε υπολογιστή, περίπου μια δεκαετία, ήταν αναπόφευκτο να επιλεγεί σαν το μέσον που θα διαχειριζόταν τις ψηφιακές δορυφορικές εγγραφές. Έτσι, άρχισαν να κυκλοφορούν στην αγορά, δορυφορικοί δέκτες με ενσωματωμένο σκληρό δίσκο, χωρητικότητας από 40 έως 200GB. Τώρα φυσικά, βλέπουμε δέκτες που υποστηρίζουν ακόμα και TB.
Η χωρητικότητα και η διάρκεια εγγραφής
Σε αντίθεση όμως με την κασέτα, ο σκληρός δίσκος δεν έχει συγκεκριμένο χρόνο εγγραφής που μπορεί να καταγράψει. Έχει όμως, απόλυτα συγκεκριμένη χωρητικότητα, η οποία μετριέται σε GB. Για να μπορέσουμε να κατανοήσουμε τη διάρκεια εγγραφής του, πρέπει να κατανοήσουμε τον όγκο του τηλεοπτικού δορυφορικού σήματος. Το μέγεθος ενός σήματος βίντεο, ποικίλλει ανάλογα με το bitrate (ρυθμό διαμεταγωγής) της πληροφορίας. Αν το bitrate είναι μικρό, τότε το ψηφιακό βίντεο έχει μικρό μέγεθος, άρα χωράει μεγάλη διάρκεια στο δίσκο. Όσο το bitrate μεγαλώνει, τόσο μεγαλώνει το μέγεθός του και φυσικά, ο δίσκος χωράει λιγότερη διάρκεια. Ίσως αναρωτηθεί κάποιος, μα, δεν έχουν όλα τα δορυφορικά σήματα, ίδιες προδιαγραφές bitrate; Η απάντηση είναι όχι. Υπάρχουν βέβαια προδιαγραφές, αλλά είναι αρκετά ελαστικές, ώστε να επιτρέπουν διαφορετικά bitrate (1.5-15Mbps). Ένα δορυφορικό βίντεο σήμα, σχετικά καλής ποιότητας, εκπέμπεται με bitrate 4-5Mbps. Αυτό σημαίνει 4-5Megabits/sec. Ας υποθέσουμε λοιπόν ότι κάθε δευτερόλεπτο καταλαμβάνει χώρο 4 Megabits, επομένως η ώρα 4×3600=14.400 Megabits. Διαιρώντας δια 8 (1Βyte=8bit), βρίσκουμε 1.800ΜΒ και διαιρώντας με 1024 (1GB=1024MB) βρίσκουμε 1,75GB. Επομένως, ένα τυπικό δορυφορικό σήμα χρειάζεται 1,75GB χώρου, για μία ώρα εγγραφής. Αν έχουμε δίσκο π.χ. 40GB, μπορούμε να αποθηκεύσουμε περίπου 22,8 ώρες. Σε αντιστοιχία, ένας δίσκος 200GB χαρίζει πάνω από 100 ώρες εγγραφής. Η διάρκεια, φυσικά, ποικίλλει ανάλογα με την ποιότητα και η τιμή που βρήκαμε παραπάνω, είναι απλά μια τυπική τιμή. Στην πράξη, αυτός ο χρόνος μπορεί να αυξηθεί ή να ελαττωθεί.
Τρόποι εγγραφής στο δέκτη
Οι δέκτες με ενσωματωμένο δίσκο, ονομάζονται PVR (Personal Video Recorders), για μη συγχέονται με τα DVR (Digital Video Recorders), που είναι συσκευές με δίσκο, χωρίς όμως δορυφορικό δέκτη. Η εγγραφή στα περισσότερα PVR μπορεί να γίνει με τρεις διαφορετικούς τρόπους.
1. Άμεση εγγραφή: Δεν διαφέρει σε τίποτα από τον παραδοσιακό τρόπο εγγραφής σε απλό βίντεο. Απλά, πατάμε το πλήκτρο REC του κοντρόλ και αρχίζει η εγγραφή στο κανάλι που είμαστε συντονισμένοι.
2. Προγραμματισμένη εγγραφή: Η προγραμματισμένη εγγραφή μπορεί να γίνει με δύο τρόπους α) εγγραφή μέσω ηλεκτρονικού οδηγού προγραμμάτων (EPG). Οι περισσότεροι παροχείς δορυφορικών υπηρεσιών εκπέμπουν εκτός από το τηλεοπτικό σήμα και πρόσθετες πληροφορίες, όπως το πρόγραμμά τους, σε βάθος κάποιων ωρών ή ακόμα και ημερών. Οι πληροφορίες αυτές ανιχνεύονται από τους δέκτες και προβάλλονται στην οθόνη. Εμείς, απλά επιλέγουμε το πρόγραμμα που μας ενδιαφέρει και θέτουμε το δέκτη σε αναμονή εγγραφής, χωρίς ο δέκτης να επηρεαστεί από τις υπόλοιπες λειτουργίες του (ακόμα και άλλης εγγραφής ενδιάμεσα). Η εγγραφή θα αρχίσει μόνη της, την προγραμματισμένη ώρα, ακόμη και αν εσείς έχετε κλείσει το δέκτη πριν.
β) χειροκίνητη προγραμματισμένη εγγραφή, με προγραμματισμό καναλιού, ημέρας και ώρας, αν το κανάλι δεν εκπέμπει EPG.
3. Εγγραφή με Time Shift: Οι περισσότεροι δέκτες προσφέρουν επίσης μια σημαντική λειτουργία εγγραφής, που ονομάζεται Time Shift. Με αυτή τη λειτουργία, μπορούμε να κάνουμε ταυτόχρονη εγγραφή και αναπαραγωγή της εγγραφής από προηγούμενο σημείο. Αυτό σημαίνει, πως, αν χρειαστεί για κάποιο λόγο να διακόψουμε για λίγα λεπτά την παρακολούθηση κάποιου αγαπημένου μας προγράμματος, απλά πατάμε Pause (ή Rec) και κατόπιν συνεχίζουμε την παρακολούθηση μέσω δίσκου, από το σημείο που σταματήσαμε πατώντας Play, ενώ η εγγραφή συνεχίζεται κανονικά, αναπληρώνοντας διαρκώς το κενό.
Πλεονεκτήματα εγγραφής στο σκληρό δίσκο
Η ψηφιακή εγγραφή, εκτός της υψηλής ποιότητας, έφερε μαζί της και πολλές πρόσθετες ευκολίες στην εγγραφή. Αναμφισβήτητα, οι διαφορετικοί τρόποι εγγραφής (με EPG και TimeShift) που αναφέραμε παραπάνω, είναι μια σημαντική καινοτομία και ένα μεγάλο πλεονέκτημα της εγγραφής σε σκληρό δίσκο. Όμως και η διαχείριση των εγγραφών έχει αξιοσημείωτα πλεονεκτήματα. Τα πλεονεκτήματα των εγγραφών σε σκληρό δίσκο, είναι:
1. Απεριόριστες αναπαραγωγές, χωρίς απώλεια στην ποιότητα.
2 Δυνατότητα παγωμένης εικόνας υψηλής ποιότητας.
3. Δυνατότητα γρήγορης κίνησης, με διαφορετικές ταχύτητες, εμπρός και πίσω, για γρήγορη εύρεση του σημείου που θέλουμε.
4. Αναπαραγωγή σε αργή κίνηση.
5. Προεπισκόπιση της εγγραφής σε ένα μικρό παράθυρο μέσα στο μενού, επιλέγοντας απλά την εγγραφή (σε ορισμένα PVR με λειτουργία Picture In Graphic).
6. Στοιχειώδεις δυνατότητες μοντάζ, με εντολή διαχωρισμού σκηνών και επανένωσης των επιλεγμένων (μόνο σε μερικά PVR).
Η διαχείριση των εγγραφών σε ένα PVR, γίνεται μέσω του μενού του σκληρού δίσκου και η αναπαραγωγή, πατώντας το πλήκτρο PLAY, ακριβώς όπως και σε ένα κοινό βίντεο. Οι υπόλοιπες λειτουργίες γίνονται από ειδικά πλήκτρα στο Remote κοντρόλ, που θυμίζουν τα κλασικά πλήκτρα του παλιού βίντεο (FF, Rewind, Pause κλπ)
Μειονεκτήματα εγγραφής στο σκληρό δίσκο
Τα πολλά πλεονεκτήματα της εγγραφής σε σκληρό δίσκο, συνοδεύονται και από ένα μεγάλο μειονέκτημα. Όσο μεγάλος και να είναι ο δίσκος, κάποτε θα «γεμίσει». Οι κασέτες, παρά τη μικρή διάρκεια εγγραφής τους, είχαν το πλεονέκτημα ότι μπορούσαν να αντικατασταθούν εύκολα. Ο δίσκος, μπορεί φυσικά να αντικατασταθεί και αυτός, αλλά η πρόσβαση στις εγγραφές του είναι πολύ δύσκολη, αφού δεν θα αναγνωριστεί εύκολα από ένα κοινό PC. H αντικατάσταση λοιπόν του δίσκου και η διατήρηση των εγγραφών μας στον παλιό, δεν αποτελεί λύση, εκτός αν είμαστε αποφασισμένοι να έχουμε μόνιμα ένα κατσαβίδι στην τσέπη μας και να αλλάζουμε δίσκους, όποτε θέλουμε πρόσβαση στην αγαπημένη μας ταινία. Η μόνη σωστή λύση για τις εγγραφές μας, είναι η μεταφορά τους στον υπολογιστή και εν συνεχεία, η δημιουργία ψηφιακών δίσκων. Η μεταφορά στις μέρες μας γίνεται με δύο βασικούς τρόπους, είτε με σύνδεση USB και αναγνώριση του δέκτη ως εξωτερικό μέσο, είτε μέσω δικτυακής σύνδεσης και επικοινωνίας FTP.
Η “μόδα” του USB PVR
Η δυνατότητα υποστήριξης εσωτερικού σκληρού δίσκου θεωρείται προσόν σε ένα STB. Ωστόσο, στις μέρες είναι “μόδα” οι δέκτες, επίγειοι και δορυφορικοί, να μην μπορούν να δεχθούν εσωτερικό σκληρό δίσκο, αλλά να βασίζονται για τη λειτουργία PVR σε εξωτερική σύνδεση USB. Η αλήθεια είναι ότι στην πράξη, η λειτουργία PVR σε εξωτερικό δίσκο ή ακόμα και σε USB stick δεν υστερεί καθόλου από την εγγραφή σε εσωτερικό δίσκο. Μάλιστα με πολλούς εξωτερικούς δίσκου να τροφοδοτούνται από την ίδια τη σύνδεση USB (όπως και όλα τα USB stick), τα πράγματα γίνονται ακόμα πιο εύκολα, αφού δεν απαιτείται εξωτερικό επιπρόσθετο τροφοδοτικό. Παράλληλα, ένα σημαντικό πλεονέκτημα του USB PVR είναι η πανεύκολη μεταφορά του σε οποιοδήποτε υπολογιστικό σύστημα (Windows, MAC, Linux). Ένα εμφανές μειονέκτημα του εξωτερικού HDD είναι η εμφάνιση, αφού μπορεί να χαλάσει την compact εμφάνιση ενός STB, αλλά με τους σύγχρονους, πολύ κομψούς και μικρούς εξωτερικούς HDD, το κακό είναι πολύ μικρό…