Card Sharing – Η θεωρία πίσω από την τεχνολογία…

Όσα αστεράκια και να του βάλεις, δεν κρύβεται…
Card Sharing. Γράφεται και Sh***ng ή ακόμη και S*****g. Τα  αστεράκια θυμίζουν λίγο τα «μπιπ» που χρησιμοποιεί η τηλεόραση για να μην ακουστούν οι… «απαγορευμένες λέξεις». Αν υπάρχει μία απαγορευμένη λέξη σε όλα τα δορυφορικά forums, αυτή είναι το sharing. Ακόμα κι οι πιο σκληροί… hackers «φείδονται λόγου» για το απαγορευμένο μυστήριο, ενώ οι Moderators εύκολα «κλείνουν» τις δημοσιεύσεις που αναφέρονται στο θέμα. Τώρα… γιατί τα αστεράκια; Διάβασα μια φορά τη… σοφία, ότι τα αστεράκια μπαίνουν στις λέξεις που αφορούν παράνομη δορυφορική χρήση, για να μην τις βρίσκουν οι…search engines. Τα δορυφορικά forums είναι τόσο συγκεκριμένα, που μπορεί να τα βρει μέχρι και… η γιαγιά μου και με ένα απλό registration μπορεί να διαβάσει όλες τις δημοσιεύσεις (με αστεράκια ή μη). Τώρα, πώς είναι δυνατόν 4-5 αστεράκια να σταματήσουν μια ομάδα κομπιουτεράδων που θα ασχολείται με τη δορυφορική παρανομία, αυτό ξεφεύγει… από τη σφαίρα της δικής μου γνώσης, αλλά και φαντασίας. Αν κάποιος γνωρίζει, ας με ενημερώσει να μάθω κι εγώ… ο αδαής. Ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας. Αν αύριο το πρωί κάποιος θέλει πραγματικά να εξαφανίσει τα δορυφορικά forums από το διαδίκτυο, μπορεί να το κάνει είτε με ένδικα μέσα είτε με DOS (Denial Of Service) attacks στους servers και σαφώς δεν θα τον σταματήσουν τα…. αστεράκια.

Ας γυρίσουμε όμως στο θέμα μας. Όπως και να εκφράζεται όμως, αυτή η κρυπτο-λαγνεία για το sharing, δεν παύει να είναι δικαιολογημένη. Όλα τα στοιχεία δείχνουν ότι αυτή τη στιγμή το κύριο μέλημα των παροχέων, αλλά και της AEPOC είναι πώς θα σταματήσουν το «μοίρασμα», επειδή το θεωρούν το Νο 1 κίνδυνο στο θέμα της δορυφορικής πειρατείας. Κάποιοι όμως από εσάς, μπορεί να αναρωτιέστε τι είναι το Card Sharing. Ας πάρουμε λοιπόν τα πράγματα από την αρχή.

 

Card Sharing είναι ακριβώς αυτό που είπαμε και στην αρχή, δηλαδή το «μοίρασμα μιας κάρτας». Για να το εξηγήσουμε όσο το δυνατόν απλούστερα, θεωρήστε ότι έχετε δύο συσκευές δορυφορικής λήψης (δέκτες ή υπολογιστές με DVB-S κάρτα), αλλά μόνο μια συνδρομή, επομένως, μόνο μία επίσημη κάρτα. Sharing είναι η διαδικασία με την οποία αυτές οι δύο συσκευές θα μοιραστούν την ίδια «έξυπνη κάρτα», ώστε να λαμβάνουν ανεξάρτητα τα κρυπτογραφημένα προγράμματα του παροχέα. Θα μπορούσε κάποιος να αναρωτηθεί, πού είναι η παρανομία, αν για παράδειγμα εσύ πληρώνεις τη συνδρομή σου και θέλεις να παρακολουθήσεις τον αγαπημένο σου ποδοσφαιρικό αγώνα με την ησυχία σου, ενώ τα παιδιά σου βλέπουν το Cartoon Network στο δωμάτιό τους και η γυναίκα σου τα «Φιλαράκια» στην κρεβατοκάμαρα. Τυπικά, είναι παράνομο. Ουσιαστικά, κανείς δεν μπορεί να το ανακαλύψει και φυσικά δεν ενδιαφέρει αυτό τις εταιρίες. Αυτό που φοβούνται είναι μην… ξεφύγει κανένα… καλωδιάκι στον επάνω όροφο και μοιραστείς τη συνδρομή σου με το… γείτονα ή με 2-3 φίλους ή με τη… μισή Ευρώπη. Έτσι λοιπόν, θα πρέπει να διαχωρίσουμε το sharing, στο «οικιακό» και στο… «ευρύ». Για να μην παρεξηγηθούμε, πρέπει να τονίσουμε ότι και το οικιακό sharing είναι παράνομο και μάλιστα κάποια συμβόλαια ευρωπαϊκών παροχέων προβλέπουν όρο, όπου αναφέρεται ότι κάθε κάρτα πρέπει να χρησιμοποιείται μόνο σε ένα δέκτη και αν κάποιος θέλει να βλέπει σε περισσότερους δέκτες, πρέπει να αγοράσει «οικογενειακό πρόγραμμα» με αυξημένη τιμή. Σε αυτή την περίπτωση παρέχεται από την εταιρία και δεύτερη κάρτα, ώστε να αποτραπεί κάθε προσπάθεια «μοιράσματος».

Η ουσιαστική απειλή όμως, είναι σαφώς το «ευρύ μοίρασμα». Ακόμα και αν γίνεται με τις πλέον ανιδιοτελείς προθέσεις (π.χ. 2-3 φίλοι στην ίδια πολυκατοικία μοιράζουν μια συνδρομή), σημαίνει παραβίαση πνευματικών δικαιωμάτων και σοβαρές οικονομικές απώλειες για τους παροχείς, επομένως διώκεται ποινικά. Αν δε αυτό επεκταθεί σε ευρύτερη κλίμακα (π.χ. 200 άτομα μοιράζονται 5-10 συνδρομές), τότε αυτό είναι καταστροφή για τις εταιρείες. Έχουν δε παρατηρηθεί φαινόμενα, όπου κάποιοι ασυνείδητοι, πωλούν… «μοίρασμα» της κάρτας τους, στο διαδίκτυο, έναντι ευτελούς… συνδρομής και θησαυρίζουν εις βάρος των παροχέων. Η τελευταία πράξη φυσικά εμπίπτει σε πολλές παραβάσεις και πρέπει να κατακρίνεται και να καταδικάζεται απ’ όλους.

 

Ίσως πολλοί να αναρωτιέστε πώς γίνονται όλα αυτά και πώς είναι δυνατό να πάρουν τόσο μεγάλη έκταση, ώστε να συμμετέχουν στο σύστημα εκατοντάδες (μπορεί και χιλιάδες) άτομα και το φαινόμενο να παρουσιάζει τέτοια εξάπλωση, ώστε να έχει θορυβήσει όλους τους παροχείς. Θα προσπαθήσω να είμαι όσο πιο απλός γίνεται.

Σαν βασική αρχή, δύο τουλάχιστον ψηφιακά μηχανήματα (δέκτες ή υπολογιστές), πρέπει να επικοινωνήσουν και να ανταλλάξουν μία πληροφορία. Αυτή φυσικά είναι μια βασική αρχή των δικτύων, γνωστή εδώ και πολλά χρόνια στους υπολογιστές (π.χ. μοίρασμα printer για εκτυπώσεις, μοίρασμα software σε πολλούς χρήστες κ.λπ.) γι’ αυτό και στην υπόθεση του «μοιράσματος κάρτας», η λογική δεν διαφέρει. Το θέμα είναι με ποιον τρόπο θα γίνει η… μοιρασιά.

Για να κατανοήσουμε το «μοίρασμα» της πληροφορίας κρυπτογράφησης, θα πρέπει πρώτα να κατανοήσουμε τη διαδικασία κρυπτογράφησης-αποκρυπτογράφησης.

Το «κλειδί κωδικοποίησης» (scrambler key) μιας κρυπτογραφημένης υπηρεσίας, ονομάζεται και «control word» (λέξη ελέγχου) και αποστέλλεται σε κρυπτογραφημένη μορφή, σε ένα πακέτο δεδομένων, που ονομάζεται ECM (Entitlement Control Message). Το σύστημα  αποκρυπτογράφησης του δέκτη, θα αποκρυπτογραφήσει τη λέξη ελέγχου, μόνο αν πάρει την εξουσιοδότηση να το κάνει. Η εξουσιοδότηση στο δέκτη αποστέλλεται σε ένα άλλο πακέτο δεδομένων, που ονομάζεται EMM (Entitlement Management Message).

Ας ακολουθήσουμε όμως τη διαδρομή ενός σήματος, για να δούμε πώς ακριβώς δουλεύει το σύστημα. Όταν ένα κωδικοποιημένο πακέτο φθάνει στο δέκτη, περνάει από το σύστημα αποκρυπτογράφησης. Το σύστημα αποκρυπτογράφησης ελέγχει σε πρώτη φάση την πληροφορία αρχής του σήματος. Στην αρχή κάθε πακέτου TS (Transport Stream) που στέλνεται από το δορυφόρο, υπάρχει ένα πεδίο 2-bit, που ονομάζεται TSF (Transport Stream Flag). Αν η τιμή του TSF είναι 0 ή 1, αυτό σημαίνει μη κωδικοποιημένο σήμα και το CAM το στέλνει αμέσως στο δέκτη για αποπολύπλεξη και προβολή, αν όμως η τιμή είναι 2 ή 3, τότε το σύστημα αποκρυπτογράφησης περιμένει τα κλειδιά για να συνεχίσει τη διαδικασία της αποκωδικοποίησης. Το σύστημα αρχίζει τότε επικοινωνία με την «έξυπνη κάρτα» του συστήματος, για να ταυτοποιήσει τα κλειδιά που βρίσκονται στους πίνακες EMM και ECM. Έτσι, αποκρυπτογραφεί ο πρώτος δέκτης.

Για να μπορέσει τώρα αυτή η πληροφορία να περάσει και σε δεύτερο δέκτη, θα πρέπει να υπάρχει ένα σύστημα δικτύου με server και client(s), όπου ο server θα αποκρυπτογραφεί την πληροφορία της αυθεντικής κάρτας και θα την αποστέλλει στους clients, όταν του ζητηθεί.

Αυτό μπορεί να γίνει με δύο βασικούς τρόπους:

1. Control Word (CW) sharing. Το CW sharing βασίζεται στην ιδέα της ανάγνωσης και αποστολής του CW (του κλειδιού δηλαδή), από το server στους clients, πριν η πληροφορία περάσει στην CPU του server-δέκτη. Έτσι λοιπόν, όλοι οι clients θα έχουν το CW για να συνεχίσουν μόνοι τους την αποκρυπτογράφηση. Φυσικά, χρειάζεται ειδικό software στο δέκτη-server, ο οποίος πρέπει να διαθέτει και σύστημα ανάγνωσης της κάρτας, ενώ οι clients μπορεί να είναι και FTA… με ειδικό software.

2. Card answer sharing. Σε αυτή την περίπτωση, ο slave δέκτης στέλνει «ερωτήσεις» (δεν ρωτάει βέβαια… τι κάνεις; Είσαι καλά;) στο server, οι οποίες διοχετεύονται στην «έξυπνη κάρτα». Οι απαντήσεις της έξυπνης κάρτας, στη συνέχεια, αποστέλλονται από το server στον client και γίνεται η αποκρυπτογράφηση. Είναι δηλαδή σαν ο client να έχει «δική του» την κάρτα και να τη διαχειρίζεται.

Φυσικά, όσοι κάνουν χρήση τέτοιων συστημάτων, αγνοούν πλήρως αυτές τις διαδικασίες, οι οποίες εμπίπτουν μόνο στη σφαίρα γνώσης των προγραμματιστών του software, ώστε να λειτουργήσει το σύστημα με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Τι προδιαγραφές, όμως, πρέπει να έχει ένα σύστημα για να εξυπηρετήσει sharing;

 

Τα συστήματα sharing βασίζονται στα δίκτυα, επομένως όλες οι συσκευές που θα συμμετέχουν, θα πρέπει να έχουν επικοινωνία δικτύου ή να είναι συνδεδεμένες με κάποιον άλλο τρόπο σε έναν υπολογιστή, ο οποίος θα εξυπηρετεί δίκτυο. Με βάση αυτή τη λογική, μπορούμε να ταξινομήσουμε τα sharing συστήματα, στις ακόλουθες κατηγορίες:

1. Sharing μόνο με υβριδικούς δέκτες (ή αλλιώς, εμπρός στο δρόμο που χάραξε το Dreambox). Όλα ξεκίνησαν πριν μερικά χρόνια, όταν ένας δέκτης (το Dreambox) με θύρα Ethernet και «ανοιχτό» Linux λειτουργικό, μπορούσε να προγραμματιστεί σαν server ή client, ώστε να εξυπηρετήσει υπηρεσίες μοιράσματος. Η δημιουργία ενός δικτύου λοιπόν (χωρίς χρήση υπολογιστή), μόνο με Dreamboxes, μπορούσε να εξυπηρετήσει ένα τοπικό δίκτυο sharing. Συνήθως, χρησιμοποιείται ένας DM7000, DM7020 κ.λπ., σαν server και ένας ή περισσότεροι (θέλει hub) DM500 σαν clients. Την…υπηρεσία, αναλαμβάνουν να διεκπεραιώσουν τα γνωστά Dreambox Emulators, όπως το camd, newcamd, mgcamd, Radegast κ.λπ. σε διάφορους συνδυασμούς και ρυθμίσεις, ανάλογα με την υπηρεσία που προσπαθούν να μοιράσουν και με το αν χρησιμοποιούνται  σαν servers ή clients. Φυσικά, δεν πρόκειται να αναλύσουμε εδώ τον τρόπο με τον οποίο ρυθμίζονται όλα αυτά, αφού αφενός είναι παράνομο, αφετέρου ξεφεύγει από τη σφαίρα της τεχνολογίας και περνάει στον… απλό χειρισμό. Τη… δόξα του Dreambox ζήλεψαν πολλοί και έτσι σήμερα στην αγορά κυκλοφορούν πολλοί υβριδικοί δέκτες και πολλά νέα emulator (με το oscam να κλέβει τελευταία την παράσταση). Ουσιαστικά, όπου βλέπετε δέκτη με κάρτα δικτύου, αυτόματα σημαίνει και sharing. Ακόμα κι αν το επίσημο λειτουργικό που φοράει ο δέκτης δεν το επιτρέπει, κάπου στο διαδίκτυο θα υπάρχει το… πατσαρισμένο… sharing λειτουργικό.

2. Sharing με δέκτες και υπολογιστή. Όπως είναι λογικό, ένα δίκτυο με υβριδικούς δέκτες είναι περιορισμένης ή μέσης εμβέλειας. Τα πράγματα σοβαρεύουν αρκετά, όταν στο παιχνίδι μπαίνουν και οι υπολογιστές. Θα δούμε παρακάτω στους τύπους δικτύων, την έκταση που μπορεί να έχει κάθε τύπος sharing. Ένας υπολογιστής server, μπορεί να επικοινωνήσει με τους δέκτες clients, με τρεις διαφορετικούς τρόπους:

α) απευθείας μέσω Ethernet. Όλοι οι δέκτες που διαθέτουν θύρα Ethernet, μπορούν να συνδεθούν σαν Clients απευθείας στο server υπολογιστή και να πάρουν από εκεί την πληροφορία αποκρυπτογράφησης. Πού θα τη βρει ο υπολογιστής; Μα, πολύ απλά, μέσω μιας DVB-S κάρτας με CI ή ακόμα και χωρίς CI, με τη χρήση ενός card reader σε λειτουργία Phoenix/Smartmouse. Φυσικά, χρειάζεται κατάλληλο server software στον υπολογιστή.

β) απευθείας μέσω άλλης θύρας. Εδώ δεν είναι ακριβώς δίκτυο, αφού η πληροφορία στέλνεται στο δέκτη μέσω σειριακής ή άλλης θύρας. Φυσικά, ο δέκτης χρειάζεται κατάλληλα τροποποιημένο software (λέγε με Humax), αλλά και ο υπολογιστής ειδικό πρόγραμμα επικοινωνίας (HSIC για τον προαναφερθέντα δέκτη).

γ) με Season Interface. O server υπολογιστής έχει την πληροφορία αποκρυπτογράφησης και τη στέλνει σειριακά σε μια dummy card, ενός season interface. Αυτή η dummy κάρτα εισάγεται στο CI του δέκτη και λειτουργεί σαν κάρτα αποκρυπτογράφησης. Φυσικά, ο δέκτης δεν γνωρίζει τίποτα ούτε για IP ούτε για δίκτυα. Απλά, βρίσκει μια κάρτα και τη… διαβάζει. Με αυτόν τον τρόπο μπορούν να λειτουργήσουν πάρα πολλοί δέκτες. Εδώ υπάρχουν κι ορισμένα ενδιαφέροντα παρακλάδια. Οι Dreambox-servers είναι συμβατοί με το seasons. Έτσι μπορούν να πάρουν πληροφορία από season και να εξυπηρετήσουν δεύτερο δίκτυο, χωρίς χρήση δεύτερου υπολογιστή

3. Sharing μόνο με υπολογιστές. Δύο υπολογιστές συνδεδεμένοι σε δίκτυο, μπορούν να λειτουργήσουν με διαφορετικό software σαν server-client. Τώρα, αν ο δεύτερος υπολογιστής (ο client) είναι server σε άλλο δίκτυο, τότε καταλαβαίνετε άμεσα τις διαστάσεις που μπορεί να πάρει το θέμα. Φυσικά, αν ο δεύτερος υπολογιστής είναι server σε άλλο δίκτυο, μπορεί να εξυπηρετήσει οποιαδήποτε από τις τρεις περιπτώσεις, που αναφέραμε παραπάνω. Τα πάντα είναι θέμα software και ρυθμίσεων.

4. Sharing με ασύρματα συστήματα καρτών. Στο προηγούμενο τεύχος των «Δορυφορικών Νέων» είχαμε ασχοληθεί με το Smart-Wi, το οποίο δεν μπορούσαμε φυσικά να αφήσουμε έξω από τους τύπους sharing, αφού αυτή είναι η δουλειά του. Είναι φυσικά περιορισμένης εμβέλειας, αλλά ας θυμηθούμε τι κάνει. To SmartWi αποτελείται από έναν card reader με ενσωματωμένο πομποδέκτη και από τρεις ηλεκτρονικές έξυπνες κάρτες, που έχουν και αυτές πομπό και δέκτη. Η λειτουργία του, σαν λογική, είναι απλή. Ο card reader διαβάζει μιαν επίσημη κάρτα και μεταφέρει τα κλειδιά ασύρματα στις ηλεκτρονικές κάρτες που εισάγονται στα CAM των δεκτών. Από τη στιγμή που ο card reader είναι ανεξάρτητος, το update των κλειδιών γίνεται στις ηλεκτρονικές κάρτες, οι οποίες με τη σειρά τους μεταφέρουν ασύρματα την πληροφορία στην επίσημη κάρτα, ώστε να συνεχίσει η διαδικασία. Με αυτόν τον τρόπο μπορούν να παρακολουθούν με μια νόμιμη κάρτα, θεωρητικά, μέχρι και 7 clients.

 

Ίσως οι περισσότεροι από εσάς, με τα προαναφερθέντα, να έχετε ήδη καταλάβει την έκταση που μπορεί να πάρει μια κατάσταση… sharing, αν στο παιχνίδι μπουν και μεγάλα δίκτυα, που μπορούν να εξυπηρετήσουν πολλούς clients και αν ο κάθε client εξυπηρετεί τοπικά δίκτυα. Βάλτε στο παιχνίδι και το internet και τότε θα έχετε την πλήρη εικόνα. Ας τα δούμε όμως αναλυτικότερα:

1. Τοπικό δίκτυο Ethernet. Φθάνει τόσο μακριά… όσο πάει το καλώδιο. Αυτό σημαίνει ότι ένα τοπικό δίκτυο Ethernet, μπορεί να γίνει μεταξύ δεκτών ή υπολογιστών στα δωμάτια ενός σπιτιού ή να επεκταθεί (το πολύ) στο ίδιο κτίριο. Φυσικά, έχει τα προβλήματά του, αφού είναι αντιαισθητικό, χρειάζεται καλώδια και πολύ πιθανόν τρυπήματα σε εσωτερικούς ή εξωτερικούς τοίχους (ή κάσες παραθύρων). Μάλλον δεν αποτελεί ιδιαίτερη απειλή για τις εταιρείες, αφού είναι περιορισμένου βεληνεκούς και δύσκολα ξεφεύγει από τα «οικιακά» όρια.

2. Ασύρματο τοπικό δίκτυο (Wi-Fi). Εδώ τα πράγματα γίνονται λίγο πιο σοβαρά. Δύο υπολογιστές μπορούν άνετα να συνδεθούν σε κάποια απόσταση με Wi-Fi, ενώ υπάρχουν στο διαδίκτυο και ειδικές Wi-Fi κάρτες για Dreambox, όπου με ειδικό software, τα Dreamboxes και οι λοιποί υβριδικοί, παρακάμπτουν τον υπολογιστή και… παίζουν πιο σοβαρά card games (καρτο…παίγνια)… μόνα τους.

3. Internet card sharing. Εδώ τα πράγματα είναι ανεξέλεγκτα. Η πληροφορία κρυπτογράφησης δεν είναι κανένα τεράστιο αρχείο και μπορεί να μεταδοθεί εύκολα μέσω διαδικτύου, ακόμα και με PSTN συνδέσεις. Η PSTN σύνδεση, βέβαια, δεν είναι απειλή, από τη στιγμή που μόνο κάποιος τρελός θα πλήρωνε  80 λεπτά την ώρα για μια συνδρομητική υπηρεσία, που μπορεί να την έχει πολύ φθηνότερα, με επίσημη κάρτα. Με την εξάπλωση όμως των DSL γραμμών, αφενός η σύνδεση στο internet δεν στοιχίζει τίποτα, αφετέρου η μετάδοση σε πολλούς χρήστες είναι κάτι παραπάνω από εφικτή. Για να δούμε μερικά τυπικά παραδείγματα. Ένας Server υπολογιστής, με σύστημα αποκρυπτογράφησης και κατάλληλο server software, διαχειρίζεται μια αυθεντική κάρτα και είναι συνδεδεμένος με μια γρήγορη γραμμή (T1, Cable, DSL) στο internet. Πάνω, μπορούν να συνδεθούν εκατοντάδες clients. Οι Clients είναι σαφώς υπολογιστές, οι οποίοι μπορούν με τη σειρά τους να εξυπηρετούν δέκτες, που θα αποκρυπτογραφούν έτσι έμμεσα την κρυπτογραφημένη υπηρεσία. Πώς θα παίρνουν οι δέκτες την υπηρεσία από τον τοπικό υπολογιστή; Μα, με τους τρεις τρόπους που αναφέραμε παραπάνω. Αν δε οι δέκτες αυτοί είναι Dreambox Servers, μπορούν με τη σειρά τους να εξυπηρετούν άλλα τοπικά δίκτυα. Βέβαια, η όλη κατάσταση έχει πολύ μεγάλο ρίσκο. Ο κεντρικός server (αν είναι public), μπορεί πολύ εύκολα να ανιχνευθεί και στη συνέχεια να εντοπιστούν τα IPs των χρηστών, που είναι συνδεδεμένα επάνω του. Έτσι, ανιχνεύονται οι χρήστες και ακολουθούν οι νόμιμες κυρώσεις. Όμως, ένα ιδιωτικό και περιορισμένο δίκτυο μέσω internet, είναι δύσκολο να ανιχνευθεί (αφού ο server δεν είναι public) και μπορεί να εξυπηρετεί μια ομάδα ανθρώπων που συμμετέχουν με μια κοινή συμφωνία, που σαφώς περιλαμβάνει….omerta. Μήπως αυτός είναι ο λόγος της τόσης κρυπτολαγνείας στα forums; Μήπως οι περισσότεροι hackers ανησυχούν μην αποκαλυφθούν  τα τοπικά δικτυάκια τους; Απλά, μια ερώτηση κάνω.

4. Spider nets Στην ίδια κατηγορία (μοιράσματος μέσω Internet) εντάσσονται και οι «Αράχνες». Τα “spider nets” δεν είναι τίποτα άλλο από κλειστά δίκτυα, όπου κάθε χρήστης εισέρχεται στην «κοινότητα» με την προσωπική συνδρομητική του κάρτα. Με αυτόν τον τρόπο μπορεί να απολαμβάνει συνδρομητικές υπηρεσίες, από κάρτες άλλων χρηστών. Στην ουσία, ο ίδιος γίνεται ταυτόχρονα server και client, όπου εξυπηρετεί άλλους και εξυπηρετείται από άλλους. Η όλη κατάσταση (τηρουμένων των αναλογιών) θυμίζει Peer to Peer, μόνο που εδώ δεν ανταλλάσσονται mp3s, αλλά… κλειδιά.

Φυσικά οι εταιρίες παροχής δορυφορικών υπηρεσιών δεν κάθονται με σταυρωμένα τα χέρια κοιτώντας τα συμφέροντά τους να γκρεμίζονται. Οι τεχνολογίες για την καταπολέμηση του CardSharing διαδέχονται η μία την άλλη, με τις παντρεμένες κάρτες με τους δέκτες να είναι το πιο πρόσφατο χαρτί των εταιριών. Επίσης, είδαμε κάρτες να κλειδώνουν όταν ζητούσαν παραπάνω από 4 δέκτες κλειδιά. Το εμπόριο και το παραεμπόριο όμως πίσω από το CardSharing πλέον είναι τεράστιο και η μάχη δε φαίνεται να έχει τελειώσει, τουλάχιστον για την ώρα.