Αναλογικό switch off σε Αθήνα – Θεσσαλονίκη

Featured | Είναι κοινό μυστικό στους παροικούντες την Ιερουσαλήμ ότι η Ψηφιακή Μετάβαση στην Ελλάδα κινείτο με έναν πολύ αργό, βασανιστικό ρυθμό. Μεγάλες περιοχές της χώρας, εν έτει 2012, έμεναν χωρίς ψηφιακή κάλυψη, αφού στην ουσία χρονοδιαγράμματα δεν υπήρχαν (ας σκεφτούμε μόνο ότι η μετάβαση της Κρήτης είχε δημοσιοποιηθεί επίσημα από το Μάρτιο του 2011 ότι θα συνέβαινε τον Οκτώβριο του 2011. Επίσης για την Πάτρα είχε δοθεί – πάλι το Μάρτιο του 2011 – ημερομηνία μετάβασης εντός του Ιουνίου 2011, για να συμβεί τελικά το Φεβρουάριο του 2012). Επιπλέον το νομοθετικό πλαίσιο ήταν ελλιπέστατο, δεν υπήρχε καν ο τελικός ψηφιακός χάρτης συχνοτήτων ( εκ των ουκ άνευ, όταν θέλεις να σχεδιάσεις την Ψηφιακή Μετάβαση), ενώ αιωρείτο στην ατμόσφαιρα το ότι η Κυβέρνηση θα αλλάξει το Νόμο 3592/2007, διότι ήθελε να διαχωρίσει νομικά τον πάροχο περιεχομένου από τον πάροχο δικτύου προκαλώντας αβεβαιότητα στους ήδη υφιστάμενους παρόχους δικτύου (Digea, Digital Union, οι οποίοι είχαν προβεί σε επενδύσεις και είχαν έως τότε καλύψει το 65% του Ελληνικού πληθυσμού), σχετικά με το ποιες διαδικασίες θα ισχύσουν για τη λήψη αδειοδότησης από την Ε.Ε.Τ.Τ. Επιπρόσθετα, η χώρα βιώνει μια πρωτοφανή οικονομική κρίση και αβεβαιότητα ως προς την οικονομική της προοπτική (παραμονή ή όχι στην Ευρωζώνη) με αποτέλεσμα να είναι αδύνατη η ενίσχυση από τον κρατικό κορβανά των κοινωνικά ευάλωτων ομάδων του πληθυσμού και των νοικοκυριών με χαμηλά εισοδήματα (που όλο και αυξάνονται). Όμως το μεγαλύτερο εμπόδιο προς την Ψηφιακή Μετάβαση (και αυτό το έχουν δείξει όλες οι έρευνες που έχουν γίνει στις χώρες που την έχουν υλοποιήσει) είναι η αποδοχή και συμμετοχή του κοινού, και ιδίως των ευπαθών κοινωνικά ομάδων, καθώς το υψηλότερο κόστος της μετάβασης το επωμίζεται συνολικά ο πολίτης.