Ο πολιτικός χαρακτήρας της τηλεοπτικής αδειοδότησης

Από τις αρχές Ιουλίου οπότε και κορυφώθηκε η μάχη για την τηλεοπτική αδειοδότηση και ξεκίνησε ο εμφύλιος πόλεμος ανάμεσα σε ανταγωνιστές της τηλεοπτικής αγοράς, επιβεβαιώθηκε απόλυτα ο κανόνας της τηλεοπτικής λειτουργίας στην Ελλάδα. Η τηλεόραση, κρατική και ιδιωτική, δεν ήταν ποτέ ένα ζήτημα της ελεύθερης αγοράς. Κι ενώ για την κρατική τηλεόραση…

Από τις αρχές Ιουλίου οπότε και κορυφώθηκε η μάχη για την τηλεοπτική αδειοδότηση και ξεκίνησε ο εμφύλιος πόλεμος ανάμεσα σε ανταγωνιστές της τηλεοπτικής αγοράς, επιβεβαιώθηκε απόλυτα ο κανόνας της τηλεοπτικής λειτουργίας στην Ελλάδα. Η τηλεόραση, κρατική και ιδιωτική, δεν ήταν ποτέ ένα ζήτημα της ελεύθερης αγοράς. Κι ενώ για την κρατική τηλεόραση ήταν αυταπόδεικτο για την ιδιωτική τηλεόραση έπρεπε να ζήσουμε τον πόλεμο πιέσεων, συγκρούσεων, καταγγελιών, προσφυγών και πολιτικών δηλώσεων ώστε αυτό να αποδειχθεί πέρα από κάθε αμφιβολία.

Επιβεβαιώθηκε και η στάση του περιοδικού όλα τα προηγούμενα χρόνια που αντιμετώπιζε όλες τις εξελίξεις στην τηλεοπτική αγορά υπό το πρίσμα των πολιτικών συμφερόντων και παρεμβάσεων. Κι αυτό που σίγουρα αποκαλύφθηκε στους τελευταίους λάτρεις της ελεύθερης αγοράς είναι πως οι ιδιοκτήτες των ιδιωτικών καναλιών επ’ ουδενί δεν ήθελαν την απελευθέρωση της τηλεοπτικής αγοράς, ότι προτιμούσαν να αλλάζουν χέρια και μερίδια μέσω των αμφισβητούμενων αγοροπωλησιών ποσοστών και τηλεοπτικών εταιρειών. Για αυτό και αντέδρασαν με κάθε πρόσφορο μέσο ώστε να σταματήσει η διαδικασία αδειοδότησης.

Η πολιτική ταυτότητα των τηλεοπτικών αδειών φάνηκε ξεκάθαρα ήδη από την προκήρυξη των 4 μόνο αδειών από τη Γενική Γραμματεία Ενημέρωσης και επιβεβαιώθηκε από την κίνηση της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ να ξεπεράσει το σκόπελο της ανεξάρτητης αρχής του ΕΣΡ, αναθέτοντας όλες τις αρμοδιότητες σε κρατικές ελεγχόμενες υπηρεσίες. Το πρώτο πλήγμα της κυβέρνησης στους ισχυρούς μετόχους της TV ήταν η κατάργηση της «παλαιότητας» λειτουργίας τους. Με την αφαίρεση αυτού του όπλου, άνοιξε η κλειστή ως σήμερα αγορά της ιδιωτικής τηλεόρασης. Την ίδια όμως στιγμή η ίδια η κυβέρνηση «έκλεισε» την αγορά με την επιλογή της να προκηρύξει μόνο 4 τηλεοπτικές άδειες πανελλαδικής εμβέλειας και να αφήσει χωρίς ρυθμίσεις και παρεμβάσεις την περιφερειακή.

Η αντίδραση των ιδιοκτητών ήταν άμεση και επίσης πολιτική. Ενεργοποίησαν δυναμικά το λόμπινγκ στις Βρυξέλλες, στην έδρα της Κομισιόν, καταθέτοντας προσφυγή, ενώ παράλληλα έγιναν ερωτήσεις στους αρμόδιους Επίτροπους από Ευρωβουλευτές πρώην τηλεοπτικά στελέχη στους σταθμούς τους. Επί μήνες μαινόταν ένας παρασκηνιακός πόλεμος, με ανταλλαγή εγγράφων και επιστολών, ανάμεσα σε Βρυξέλλες και Αθήνα. Από τη μια οι δικηγόροι της ένωσης ιδιοκτητών, της ΕΙΤΗΣΕΕ και από την άλλη ο αρμόδιος υπουργός Νίκος Παππάς. Τελικά για την τηλεοπτική αδειοδότηση νίκησε ο Νίκος Παππάς. Για το ΕΣΡ και την Εθνική Επιτροπή Τηλεπικοινωνιών νίκησε η ΕΙΤΗΣΕΕ. Παράλληλα με τη μάχη στην Κομισιόν στη Βουλή εξελισσόταν η ελληνική πολιτική μάχη με τους βουλευτές της Ν.Δ να έχουν ταχθεί ξεκάθαρα υπέρ των θέσεων της ΕΙΤΗΣΕΕ.

Βρισκόμαστε στη σημαντικότερη φάση της διαδικασίας των τηλεοπτικών αδειών με την ανακοίνωση όσων έχουν περάσει στη 2^η φάση αξιολόγησης και του ελέγχου των ενστάσεων που θα κατατεθούν. Όλοι οι υποψήφιοι έχουν πρόσβαση στα στοιχεία των αντιπάλων τους. Έχουν ήδη απορριφθεί οι σημαντικότερες προσφυγές των τηλεοπτικών εταιρειών στο Συμβούλιο της Επικρατείας. Το Ανώτατο δικαστήριο δεν αποδέχθηκε τις αιτιάσεις των Mega, Alpha, Star και ΣΚΑΙ και η τηλεοπτική αδειοδότηση θα συνεχιστεί κανονικά. Αυτό το διάστημα θα κορυφωθεί ο εμφύλιος σπαραγμός ανάμεσα στους ανταγωνιστές των τηλεοπτικών αιτήσεων και θα βγουν στη δημοσιότητα έρευνες και δημοσιεύματα για το οικονομικό ποιόν των νέων παιχτών στο χώρο της τηλεόρασης. Η πρόγευση εξάλλου δόθηκε ήδη από την εβδομάδα της κατάθεσης των αιτήσεων με τους μετόχους του Mega να δημοσιοποιούν στα έντυπα Μέσα τους έρευνες για τις οικονομικές εκκρεμότητες των ανταγωνιστών τους, όπως ο Φ. Βρυώνης του Ε TV, ο Ε. Μαρινάκης, ο Ιβάν Σαββίδης και ο Χ. Καλογρίτσας.

ΨΗΦΙΑΚΗ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ, τεύχος 95, Αύγουστος 2016, Editorial