Τρυφερέ μου Ταυρομάχε – Από 2 Σεπτεμβρίου στους κινηματογράφους και σύντομα αποκλειστικά στο Cinobo
Στα τέλη της δεκαετίας του ’80, στη Χιλή της δικτατορίας του Πινοσέτ, μέσα σε ένα κλίμα πολιτικού αναβρασμού, μια φτωχή γερασμένη τρανς γυναίκα, η Loca del Frente συναντά τον Κάρλος, έναν νεαρό Μεξικανό επαναστάτη. Ένα βράδυ, ο νεαρός αντάρτης σώζει τη Loca del Frente από την αστυνομία κι έτσι γεννιέται μια ξεχωριστή σχέση γεμάτη έρωτα…
Τρυφερέ μου Ταυρομάχε – My Tender Matador
Επίσημη Συμμετοχή Φεστιβάλ Βενετίας 2020
Βραβείο Κοινού Τμήματος “Ανοιχτοί Ορίζοντες” – Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης 2020
Ένα δυναμικό δράμα για μια τρανς γυναίκα και τις πράξεις αντίστασής της. – Variety
Στο τέλος της ταινίας, η βιωμένη σοφία και το χιούμορ της μας καθηλώνουν. – Hollywood Reporter
Λίγο πριν την απόπειρα δολοφονίας του Πινοσέτ το 1986 στη Χιλή, μια ιδιαίτερη σχέση ανθίζει ανάμεσα σε μια μοναχική και γερασμένη τρανς γυναίκα και έναν νεαρό Μεξικανό επαναστάτη.
Σύνοψη
Στα τέλη της δεκαετίας του ’80, στη Χιλή της δικτατορίας του Πινοσέτ, μέσα σε ένα κλίμα πολιτικού αναβρασμού, μια φτωχή γερασμένη τρανς γυναίκα, η Loca del Frente συναντά τον Κάρλος, έναν νεαρό Μεξικανό επαναστάτη. Ένα βράδυ, ο νεαρός αντάρτης σώζει τη Loca del Frente από την αστυνομία κι έτσι γεννιέται μια ξεχωριστή σχέση γεμάτη έρωτα, πόνο, δικαιοσύνη και μπολερό. Ο Κάρλος της ζητά αν μπορεί να φυλάξει κάποια κουτιά στο σπίτι της. Τα κουτιά υποτίθεται ότι περιέχουν «απαγορευμένα βιβλία». Στην πραγματικότητα όμως περιέχουν όπλα για τη δολοφονία του δικτάτορα Αουγούστο Πινοσέτ. Το μελαγχολικό πορτρέτο δύο ανθρώπων οι οποίοι πασχίζουν να αντισταθούν στη σκληρότητα της πραγματικότητας, βασισμένο στο ομώνυμο μυθιστόρημα του σπουδαίου συγγραφέα και εικαστικού Πέδρο Λεμεμπέλ.
Συνέντευξη με τον σκηνοθέτη Ροντρίγκο Σεπούλβεδα
- Σε ποια φάση της ζωής σας ήρθε αυτό το project στα χέρια σας; Πόσο πιστεύετε ότι σας έχει σημαδέψει η δημιουργία αυτής της ταινίας;
Φοβάμαι ότι το Τρυφερέ μου Ταυρομάχε είναι μία πολύ σημαντική ταινία γιατί ήρθε σε μια περίοδο μεγαλύτερης ωριμότητας, σε μια περίοδο όπου έψαχνα να κάνω μια ταινία μεγαλύτερης κλίμακας, πιο συμπαγή, μια ταινία που αναμειγνύει το προσωπικό με το κοινωνικό. Το σινεμά που έκανα πριν ήταν μικρότερης κλίμακας, πιο οικείο, ενώ εδώ μπλέκονται η μουσική, η πολιτική, η κοινωνία, αλλά και αυτή η αίσθηση του οικείου. Οπότε ήταν μια δύσκολη ταινία, μια πρόκληση το να τη γυρίσω, και αυτό είναι που νομίζω με τράβηξε πιο πολύ σ’ αυτό το project.
- «Είναι νορμάλ να κλαις με ένα τρέιλερ;» Αυτό είναι ένα από τα μηνύματα που είπατε ότι πήρατε μετά την κυκλοφορία του τρέιλερ της ταινίας. Πώς πήρατε αυτές τις αντιδράσεις και τα νέα ότι η ταινία θα κάνει πρεμιέρα στη Βενετία;
Όλοι οι εργαζόμενοι στον οπτικοακουστικό τομέα, στον κινηματογράφο και το θέατρο στη Χιλή, αυτή τη στιγμή, περνάμε μια από τις μεγαλύτερες κρίσεις. Δεν έχουμε μπορέσει να κάνουμε γυρίσματα για πολλούς μήνες και δεν υπάρχει επαρκής βοήθεια από το κράτος. Οπότε με την κυκλοφορία του τρέιλερ εκείνη τη δεδομένη στιγμή, οι αντιδράσεις ήταν πολύ όμορφες γιατί ήταν μια ανάσα για όλους, σαν να λέγαμε «είμαστε ζωντανοί», «είμαστε παρόντες», «συνεχίζουμε να υπάρχουμε». Ήταν σχεδόν μια πολιτική κίνηση που δεν μπορούσαμε να φανταστούμε: κυκλοφορήσαμε ένα τρέιλερ που αμέσως μεταμορφώθηκε σε κάτι άλλο, σε ένα σημάδι παρουσίας, μια επιβεβαίωση ότι συνεχίζουμε να είμαστε μια ομάδα εργαζόμενων που αρνούνται να πεθάνουν. Οι προσδοκίες μου με τη Βενετία είναι κάτι ανάλογο, να βγούμε στον κόσμο και να συνεχίσουμε να λέμε ότι είμαστε ακόμα ζωντανοί, ότι συνεχίζουμε να κάνουμε ταινίες και ότι αγαπάμε αυτό που κάνουμε.
- Πώς θα περιγράφατε τη διαδικασία συγγραφής του σεναρίου (είπατε ότι γράψατε πάνω από 15 διαφορετικές εκδοχές); Και πώς καταλήξατε τελικά στην εκδοχή που θα δούμε στην οθόνη;
Η διασκευή του βιβλίου ήταν πολύ μοναχική δουλειά, πολύ συγκεντρωμένη, με πολλή ησυχία και για πολλούς, μακριούς μήνες, και δεν ήταν και λίγο πράγμα να αισθάνεσαι την παρουσία του Πέδρο Λεμεμπέλ που ήταν ένας φανταστικός συγγραφέας. Κάποια στιγμή έπρεπε να καταλάβω κάτι πολύ σημαντικό, κι έτσι πήρα την απόφαση, ή μάλλον κατέληξα στην πεποίθηση ότι, «αυτό είναι μια διασκευή, το βιβλίο είναι το βιβλίο και η ταινία είναι η ταινία». Μόλις ένιωσα αυτήν την ελευθερία, άρχισα να γράφω ήρεμα. Παρόλα αυτά, υπήρχαν πολλές βερσιόν στις οποίες πήγαμε πιο βαθιά, πήγα πιο βαθιά. Ειδικά στο να υπερτονίσω το κοινωνικό και πολιτικό υπόβαθρο της δεκαετίας του ’80. Ήταν πολύ ωραία δουλειά, πολύ κουραστική και ναι, όντως υπήρξαν πολλές διαφορετικές εκδοχές.
- Στο τρέιλερ βλέπουμε τον Αλφρέντο Κάστρο ως τρανς γυναίκα σε μια συγκλονιστική ερμηνεία ως Loca del Frente. Πώς εμπνευστήκατε αυτόν τον χαρακτήρα;
Δουλέψαμε πάρα πολύ σκληρά στη δημιουργία του χαρακτήρα του Αλφρέντο, ο οποίος παίζει στο 98% των σκηνών της ταινίας, είναι παντού, οπότε ήταν πολύ σημαντικό να ορίσουμε ακριβώς ποιος είναι αυτός ο χαρακτήρας σε όλους τους τομείς. Να καταλάβουμε π.χ. ότι μέσα σε αυτόν τον χαρακτήρα συνυπάρχουν 5 με 6 διαφορετικοί άνθρωποι. Υπάρχει η Loca της δημόσιας σφαίρας που εκπορνεύεται σ’ ένα σινεμά και ντύνεται αναλόγως. Η Loca που περπατάει στους δρόμους ενός επικίνδυνα ομοφοβικού Σαντιάγκο και πρέπει να ντύνεται με αντρικά ρούχα. Η Loca της ιδιωτικής σφαίρας, αυτή που ανήκει στον εαυτό της και μόνο, που κεντάει τραπεζομάντηλα, αλλά υπάρχει και η Loca που ερωτεύεται σιγά σιγά τον Κάρλος και ντύνεται και περιποιείται τον εαυτό της γι’ αυτόν. Υπάρχει η Loca που χορεύει και τραγουδάει. Υπάρχουν πολλοί χαρακτήρες κι έγινε πολύ καλή δουλειά με τα κοστούμια, το μακιγιάζ, τα μαλλιά, τη φωνή και την κίνηση του Αλφρέντο, για να δώσει ζωή σε όλες αυτές τις διαφορετικές Loca που ζουν μέσα στον χαρακτήρα.
- Προβλήματα όπως η φτώχεια ή η δυστυχία είναι παγκόσμια, αλλά πώς πιστεύετε ότι συνδέεται το πολιτικό υπόβαθρο της ταινίας με τη Χιλή του σήμερα;
Το πολιτικό υπόβαθρο αυτής της ταινίας είναι εξαιρετικά σημαντικό, κυρίως αν λάβουμε υπόψη αυτά που συνέβησαν μετά. Ήταν Ιούλιος του ’19 και γυρίζαμε σκηνές διαδηλώσεων που συνέβησαν τη δεκαετία του ’80, στο κέντρο του Σαντιάγκο, και οι πιο νέοι της ομάδας ρωτούσαν τον Αλφρέντο κι εμένα πώς ήταν εκείνη η περίοδος, πώς βιώσαμε την καταστολή, πώς ήταν οι διαδηλώσεις, και τελικά, τρεις μήνες μετά, αρχίζουν οι κοινωνικές αναταραχές στη Χιλή και το ίδιο πράγμα που γυρνούσαμε, ξαφνικά το ζούσαμε κιόλας: τα guanacos (κανόνια νερού) να ρίχνουν νερό στον κόσμο, την αστυνομία να καταστέλλει βίαια τις διαδηλώσεις κλπ. Η ταινία ήταν μπροστά από αυτό που συνέβαινε, όπως και η φιγούρα του Λεμεμπέλ στους δρόμους, στις διαδηλώσεις του ’80. Γι’ αυτό το πολιτικό υπόβαθρο είναι εξαιρετικά σημαντικό και σχετικό με αυτό που ζούμε σήμερα.
- Ο Αλφρέντο Κάστρο έχει πει σε πολλές συνεντεύξεις ότι ο χαρακτήρας του δεν είναι του Πέδρο Λεμεμπέλ, αλλά προϊόν μυθοπλασίας. Υπάρχει κάποια άλλη σκέψη που θα θέλατε να μοιραστείτε σχετικά με την ταινία και τις προσδοκίες που έχει δημιουργήσει;
Ναι, συνειδητοποίησα κατά τη διάρκεια αυτής της συνέντευξης τη σημασία του να κατανοήσουμε ότι τα βιβλία είναι βιβλία και οι ταινίες, ταινίες. Αυτή είναι μια διασκευή του βιβλίου του Πέδρο Λεμεμπέλ, Tengo miedo torero, αλλά ως ομάδα κι εγώ προσωπικά, ως σκηνοθέτης και συγγραφέας της διασκευής, προσπαθήσαμε να σεβαστούμε όσο το δυνατόν περισσότερο τον κόσμο που δημιούργησε και για τον οποίον έγραψε ο Λεμεμπέλ. Πιστεύω ότι το κοινό θα βρει στην ταινία τον κόσμο του Πέδρο Λεμεμπέλ, με την ουσία του Tengo miedo torero, αλλά και κάποιες διαφορές φυσικά.
- Για να κλείσουμε, η πρεμιέρα στη Βενετία σηματοδοτεί την έναρξη του παγκόσμιου τουρ της ταινίας, ποια περιμένετε να είναι η ανταπόκριση; Ανησυχείτε καθόλου τι μπορεί να συμβεί με την παρούσα κατάσταση (εγκλεισμός, πανδημία κλπ.);
Πάντα είναι πολύ ευχάριστο μία ταινία να ξεκινάει το ταξίδι της από ένα τόσο σημαντικό μέρος, με τόση παράδοση, όσο το Φεστιβάλ Βενετίας και ιδίως το τμήμα Giornate degli Autori. Μας χαροποιεί ιδιαίτερα ως δημιουργούς. Από εκεί και πέρα η ταινία πρέπει να προχωρήσει μόνη της, πρέπει να πάει και σε άλλα φεστιβάλ… δεν ξέρουμε ακόμα πώς θα γίνει η διανομή της στη Χιλή, με ποιο φορμάτ, και πού αλλού θα πάει, αλλά αυτή η παγκόσμια πρεμιέρα στη Βενετία είναι κάτι πάρα πολύ σημαντικό, αλλά και πάρα πολύ όμορφο. Ποιος ξέρει πού και πώς θα συνεχίσουμε μετά, λογικά θα ανοίξουν τα σύνορα και οι περιορισμοί και θα ανακαλύψουμε καινούριους τρόπους. Το ελπίζω τουλάχιστον, κι έχουμε αναλάβει και μια δέσμευση ως ομάδα, να κάνουμε την ταινία στη Χιλή προσβάσιμη και στο κοινό του Λεμεμπέλ: σε δημόσιους χώρους, σε πλατείες, στην επαρχία, όπου το σινεμά γενικά, το δικό μας σινεμά δεν φτάνει μαζικά. Αυτή είναι μία δέσμευση ότι ο κόσμος θα μπορεί να δει αυτήν την ταινία σε πολλά μέρη, όχι μόνο στα πιο παραδοσιακά.
Συνέντευξη στο Cinema Chile
Βιογραφικό σκηνοθέτη Ροντρίγκο Σεπούλβεδα
Ο Ροντρίγκο Σεπούλβεδα γεννήθηκε το1959 στο Σαντιάγκο της Χιλής κι εργάζεται ως σκηνοθέτης του θεάτρου και της τηλεόρασης για πάνω από 30 χρόνια. Έχει σκηνοθετήσει τις τηλεοπτικές σειρές Los Simuladores, 62: Historia De Un Mundial, και τη διασκευή της σειράς του HBO, In Treatment. Έχει διατελέσει διευθυντής παραγωγής του τμήματος μυθοπλασίας του καναλιού Televisión Nacional de Chile (TVN), καθώς και διευθυντής περιεχομένου του ίδιου καναλιού. Οι ταινίες του, A Thief And His Wife (2002), Our Father (2005) και Aurora (2014) ξεχωρίζουν για τα κοινωνικά τους θέματα, την ξεκάθαρη αφήγηση, τις βαθιά ανθρώπινες ιστορίες και τις δυνατές ερμηνείες.
Συντελεστές
Σκηνοθεσία: Ροντρίγκο Σεπούλβεδα
Σενάριο: Ροντρίγκο Σεπούλβεδα, Χουάν Τόβαρ
Παραγωγοί: Ντιέγκο Μαρτίνεζ Ουλανόσκι (CAPONETO – Μεξικό) / Φλορένσια Λαρέα, Λούκας Ένγκελ, Γκρεγκόριο Γκονζάλες (FORASTERO – Χιλή) / Εζέκιελ Μποροβίνσκι, Αλεχάντρο Ισραέλ (TORNADO – Αργεντινή) / Χόρχε Λόπεζ Βιντάλες, Ντανιέλ Ολίβα Μπάσο (ZAPIK – Χιλή)
Διεύθυνση Παραγωγής: Καρολίνα Προβόστε
Διεύθυνση Φωτογραφίας: Σέρχιο Άρμστρονγκ
Καλλιτεχνική Διεύθυνση: Μαρισόλ Τόρες
Κοστούμια: Καρολίνα Εσπίνα
Μακιγιάζ/Περούκες: Φράνκλιν Σεπούλβεδα
Πρωτότυπη Μουσική: Πέδρο Αζνάρ
Μοντάζ: Άνα Γκοντόι, Ροζάριο Σουάρεζ
Πρωταγωνιστούν: Αλφρέντο Κάστρο, Λεονάρντο Ορτίσγκρις, Χουλιέτα Σύλμπερμπεργκ
Διάρκεια: 93’
Έτος Παραγωγής: 2020
Από 2 Σεπτεμβρίου στους κινηματογράφους και σύντομα αποκλειστικά στο cinobo.com
