Ετικέτα: μονογραμμα

Ο Δημήτρης Παπαδημητρίου, που θεωρείται από τους επιφανείς εκπροσώπους της σύγχρονης γενιάς των Ελλήνων συνθετών, αυτοβιογραφείται στο «Μονόγραμμα» σε δύο συνεχόμενες εκπομπές, που μεταδίδονται την Τρίτη 22 Φεβρουαρίου 2022 και την Τρίτη 1η Μαρτίου 2022, στις 20:30, από την ΕΡΤ2.

Ημερομηνίες μετάδοσης: Τρίτη 22 Φεβρουαρίου 2022,
και Τρίτη 1η Μαρτίου 2022, στις 20:30

Ο Δημήτρης Παπαδημητρίου, που θεωρείται από τους επιφανείς εκπροσώπους της σύγχρονης γενιάς των Ελλήνων συνθετών, αυτοβιογραφείται στο «Μονόγραμμα» σε δύο συνεχόμενες εκπομπές, που μεταδίδονται την Τρίτη 22 Φεβρουαρίου 2022 και την Τρίτη 1η Μαρτίου 2022, στις 20:30, από την ΕΡΤ2.

Μια νοητή γραμμή τον συνδέει άμεσα με τη σπουδαία μουσική μας κληρονομιά, στον δρόμο των μεγάλων δημιουργών που γαλουχήθηκαν με τις ιδέες της γενιάς του ’30, η οποία και οδήγησε στην πολιτιστική έκρηξη του ’60.

Ο Μίκης Θεοδωράκης τον ξεχώρισε σε συνέντευξή του, ως τον σημαντικότερο νέο Έλληνα συνθέτη.

Ο Δημήτρης Παπαδημητρίου έλαβε δεκάδες διεθνή και ελληνικά βραβεία μουσικής και έχει χαρακτηριστεί ως επάξιος συνεχιστής της παράδοσης των μεγάλων Ελλήνων συνθετών.

Θεωρείται από πολλούς «ο σύγχρονος εκφραστής της μελοποιημένης ποίησης και του λόγιου ελληνικού τραγουδιού, οδηγώντας το παράλληλα με τη λαϊκότητα της αποδοχής του στον συμφωνικό ήχο».

Το 2003 ανέλαβε διευθυντής του Τρίτου Προγράμματος, κάνοντας τη διαφορά.

Ανήσυχο πνεύμα, αλλά αισιόδοξος, σε μια περίοδο πολύπλοκη και με δυσμενή τη διεθνή συγκυρία, ίδρυσε το «Ελληνικό Σχέδιο», έναν μη κερδοσκοπικό οργανισμό για την προαγωγή της ελληνικής και όχι μόνο μουσικής και την προβολή της σύγχρονης ελληνικής πρωτογενούς δημιουργίας.

Ο Δημήτρης Παπαδημητρίου έχει γράψει συμφωνικά έργα, κομμάτια για σόλο όργανα και συνδυασμούς οργάνων: «Ο καλλιτέχνης πρέπει να διακινδυνεύσει την κάθοδό του από τον κρατήρα στα έγκατα του εαυτού του και, σαν μεταλλωρύχος, να μάθει από πού θα εξορύσσει εφεξής το υλικό του…», γράφει σε ένα δοκίμιό του. Έγραψε επίσης, μουσική για το θέατρο και για τον ελληνικό κινηματογράφο, όπως: «Ηλεκτρικός άγγελος», «Ρεβάνς», «Αρχάγγελος του πάθους», «Το δέντρο που πληγώναμε», «Νίκη της Σαμοθράκης» κ.ά.

Το μεγάλο κοινό τον ανακάλυψε λόγω της τηλεόρασης. Γνωστές τηλεοπτικές σειρές γίνονταν άμεσα αναγνωρίσιμες από τη μουσική του, όπως η «Αναστασία» σε σενάριο της Μιρέλλας Παπαοικονόμου, το «Μη φοβάσαι τη φωτιά», το «Λόγω τιμής» κ.ά.

Παραγωγός: Γιώργος Σγουράκης
Σκηνοθεσία: Γιάννης Καραμπίνης
Δημοσιογραφική επιμέλεια: Ιωάννα Κολοβού, Αντώνης Εμιρζάς
Φωτογραφία: Λάμπρος Γόβατζης
Ηχοληψία: Νίκος Παναγοηλιόπουλος
Μοντάζ: Γιάννης Καραμπίνης
Διεύθυνση παραγωγής: Στέλιος Σγουράκης

Ένας κομψός άνδρας με αριστοκρατική φινέτσα περασμένου αιώνα, ένας κορυφαίος Έλληνας σχεδιαστής, από τους πρώτους που εισήγαγε την ελληνική μόδα και τα χρώματά της στη διεθνή αγορά, ο Γιάννης Τσεκλένης, αυτοβιογραφείται στο «Μονόγραμμα». Πολυτάλαντος, ευφυής και πολυπράγμων, δουλεύοντας στο μαγαζί με υφάσματα του πατέρα του…

Ημερομηνία μετάδοσης: Δευτέρα 18 Νοεμβρίου 2019, στις 20:00

«Γιάννης Τσεκλένης» (σχεδιαστής)

Ένας κομψός άνδρας με αριστοκρατική φινέτσα περασμένου αιώνα, ένας κορυφαίος Έλληνας σχεδιαστής, από τους πρώτους που εισήγαγε την ελληνική μόδα και τα χρώματά της στη διεθνή αγορά, ο Γιάννης Τσεκλένης, αυτοβιογραφείται στο «Μονόγραμμα».

Πολυτάλαντος, ευφυής και πολυπράγμων, δουλεύοντας στο μαγαζί με υφάσματα του πατέρα του, έμαθε την τεχνική της εκτύπωσης των σχεδίων πάνω στο ύφασμα. Το ταλέντο του στη ζωγραφική (είχε πάρει βραβεία ως μαθητής) τον βοήθησε σ’ αυτό.

Ο Γιάννης Τσεκλένης δημιούργησε μια «γέφυρα» ανάμεσα στην παράδοση και στον σύγχρονο τρόπο ζωής που επέβαλε νέα οπτική.

Άντλησε τα θέματα για τα σχέδια των υφασμάτων του από τον ελληνικό πολιτισμό και τα προσάρμοσε στον σύγχρονο κόσμο.
Πηγή έμπνευσής του, τα αρχαία ελληνικά αγγεία, τα βυζαντινά χειρόγραφα, τα ελληνικά παραδοσιακά ξυλόγλυπτα και έργα ζωγραφικής, τα ταπισερί και οι πίνακες κυρίως των ζωγράφων Δομήνικου Θεοτοκόπουλου και Γιάννη Γαΐτη.

Στη γέφυρα αυτή παρέλασαν πανέμορφα κορίτσια, προβάλλοντας την ελληνική μόδα, ανάμεσά τους και η Έφη Μελά, κορυφαίο μοντέλο ξένων σχεδιαστών, την οποία παντρεύτηκε. Ομολογεί πως η συμβολή της υπήρξε καταλυτική στις αποφάσεις του. Τον ενθάρρυνε, τον επιβεβαίωνε, αλλά υπήρξε και σκληρός κριτής.

Στην έξοδό του από την Ελλάδα, έκανε ένα πολύ έξυπνο βήμα. Αντί να συναγωνιστεί τους ήδη αναγνωρισμένους Γάλλους και Ιταλούς, πήγε στη Νέα Υόρκη, σε μια αγορά παρθένα ακόμα.

Η επιτυχία της πρώτης συλλογής στην Αμερική, που έκανε σε συνεργασία με τον Ντίμη Κρίτσα, μετά την ενθουσιώδη προβολή που τους έκανε η ίδια η Ελίζαμπεθ Άρντεν, τους έφερε ένα πολύ σημαντικό συμβόλαιο μ’ έναν αμερικάνικο κολοσσό, με το αστρονομικό ποσό τότε των 200 εκατομμυρίων δολαρίων το χρόνο.

Οι δημιουργίες του από το 1965 ώς το 1991, πωλήθηκαν παγκοσμίως από τα κορυφαία καταστήματα, σε περισσότερες από 30 χώρες.

Συγχρόνως, υπογράφει με τη φίρμα TSEKLENIS στολές εργασίας, κάλτσες, βαλίτσες, καθώς και μια σειρά από οικιακά προϊόντα.
Επίσης, σχεδίαζε τους εσωτερικούς χώρους αυτοκινήτων, αεροσκαφών και ξενοδοχείων.

Όταν ένιωσε έτοιμος να κάνει το μεγάλο βήμα, την ίδρυση της «Ελληνικής Βιομηχανίας Ενδυμάτων Γιάννης Τσεκλένης», χτίζει ένα εργοστάσιο στο Μαρκόπουλο.

Τότε ανακαλύπτει ένα μελάνωμα στο αριστερό του χέρι. Δεν ανησυχεί και δεν το κρύβει από τον περίγυρο, τον οικονομικό και επιχειρηματικό. Οι τράπεζες όμως ανησυχούσαν (ο καρκίνος τότε σήμαινε θάνατο) και έκλεισαν τη στρόφιγγα της χρηματοδότησης. Κλείνει τα πάντα και φεύγει για Αμερική.

Επιστρέφει χρόνια αργότερα, όταν του ζητήθηκε να ηγηθεί ενός ελληνικού κέντρου σχεδιασμού μέσα στους κόλπους του ΕΟΜΜΕΧ, διδάσκοντας πολλούς Έλληνες σχεδιαστές αλλά και βιομηχάνους, τι μπορούν να κάνουν με θεματολογία στη μόδα, όχι μόνο για υφάσματα αλλά για ολοκληρωμένες συλλογές.

Σήμερα, στα 82 του χρόνια, δηλώνει πως τρέχει ακόμα με τις ίδιες ταχύτητες και ελπίζει «…να με κρατάει ο Θεός και η φύση καλά, να συνεχίσω μέχρι το τέλος να δημιουργώ, ωραιοποιώντας όσο μπορώ περισσότερο τη ζωή μας».

• Παραγωγός: Γιώργος Σγουράκης.
• Σκηνοθεσία: Χρίστος Ακρίδας.
• Δημοσιογραφική επιμέλεια: Ιωάννα Κολοβού, Αντώνης Εμιρζάς.
• Διεύθυνση φωτογραφίας: Μαίρη Γκόβα.
• Ηχοληψία: Λάμπρος Γόβατζης.
• Μοντάζ: Δημήτρης Μπλέτας.
• Διεύθυνση παραγωγής: Στέλιος Σγουράκης.

Ο Αρχιεπίσκοπος Τιράνων, Δυρραχίου και πάσης Αλβανίας Αναστάσιος, μια εμβληματική μορφή της Ορθοδοξίας του σύγχρονου κόσμου, αυτοβιογραφείται στο «Μονόγραμμα». Ο Αναστάσιος, ύψωσε το ανάστημά του – ίσο – με τους κορυφαίους διανοητές και ιεράρχες του Γένους. Έδωσε υπόσταση και υπερηφάνεια στο «φτωχούλη του Θεού», τον ορθόδοξο πολίτη της Αλβανίας. Ο ιεραπόστολος των εθνών…

Ημερομηνία μετάδοσης: Δευτέρα 21 Ιανουαρίου 2019, στις 19:30

Ο Αρχιεπίσκοπος Τιράνων, Δυρραχίου και πάσης Αλβανίας Αναστάσιος, μια εμβληματική μορφή της Ορθοδοξίας του σύγχρονου κόσμου, αυτοβιογραφείται στο «Μονόγραμμα».

Ο Αναστάσιος, ύψωσε το ανάστημά του – ίσο – με τους κορυφαίους διανοητές και ιεράρχες του Γένους. Έδωσε υπόσταση και υπερηφάνεια στο «φτωχούλη του Θεού», τον ορθόδοξο πολίτη της Αλβανίας. Ο ιεραπόστολος των εθνών, που εισχώρησε στην αφρικανική ήπειρο, κηρύσσοντας το λόγο του Θεού, ο πανεπιστημιακός δάσκαλος, που οι μαθητές τον ακούν με θρησκευτική προσήλωση, ο υποψήφιος για το Βραβείο Νόμπελ, ο άνθρωπος που μοχθεί για το συνάνθρωπό του, που έκανε πράξη το «αγαπάτε αλλήλους» του Χριστού, με τεράστιο έργο στο ενεργητικό του, είναι ένας ταπεινός ιερωμένος, που ζει ασκητική ζωή, απλός μέσα σε απλούς ανθρώπους .

Η μητέρα του ήταν από την Πρέβεζα, ο πατέρας του από τη Λευκάδα, ο παππούς του από την Κεφαλλονιά. Ο ίδιος μεγάλωσε στην Πρέβεζα και αργότερα στον Πειραιά. Αποφεύγει να μιλάει για την προσωπική του ζωή, από ταπεινότητα, ωστόσο περιγράφει με πάθος ό,τι αφορά στους αγώνες του για την Ορθοδοξία.

Αριστούχος στο Γυμνάσιο, όλοι περίμεναν ότι τα φοιτούσε στο Πολυτεχνείο ή στη Νομική. Ωστόσο, επέλεξε τη Θεολογία. Δεν είχε σκεφτεί από μικρός ότι θα γινόταν κληρικός. Πίστευε αρχικά ότι ως λαϊκός θα προσέφερε περισσότερα στην Εκκλησία και πιο αποδοτικά. Η επιλογή αυτή ήρθε μετά από «βάσανον» και πολλή σκέψη. Πήρε το πτυχίο του το 1952, ενώ παράλληλα είχε αρχίσει να ασχολείται πολύπλευρα με οργανώσεις της Ορθόδοξης Νεολαίας.

Χειροτονείται ιερέας το 1964 και το βράδυ της ίδιας ημέρας, αναχωρεί για την Αφρική και συγκεκριμένως για την Καμπάλα της Ουγκάντα. Εκεί έμαθε τις τοπικές διαλέκτους κι εργάστηκε σκληρά. Ίνα πληρωθεί το μεγάλο όνειρό του, το του Ιησού: «…Πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τα έθνη…».

Αναγκάστηκε να αποχωρήσει, όταν προσβλήθηκε από μαλάρια, επανήλθε όμως αργότερα, αναπτύσσοντας τον τομέα της εξωτερικής ιεραποστολής με τη συνεχή συμπαράσταση στα ιεραποστολικά κλιμάκια Κορέας, Ινδίας και Αφρικής.

Από τις 24 Ιουνίου 1992 είναι Αρχιεπίσκοπος Τιράνων και πάσης Aλβανίας. Το εκκλησιαστικό έργο του Aναστάσιου κορυφώθηκε με την αποστολή αυτή, που του ανέθεσε το Οικουμενικό Πατριαρχείο για την αναστήλωση της Oρθοδόξου Aυτοκεφάλου Eκκλησίας της Aλβανίας, η οποία είχε καταρρεύσει ύστερα από μισό αιώνα διωγμών. Ο Αναστάσιος την «έχτισε» ξανά πέτρα-πέτρα. Ένα έργο τεράστιο.

Συγκροτήθηκαν πάνω από 400 ενορίες. Ίδρυσε τη Θεολογική-Ιερατική Σχολή «Aνάστασις» στο Δυρράχιο, το Εκκλησιαστικό Λύκειο «Tίμιος Σταυρός» στο Αργυρόκαστρο, καθώς και 50 Κέντρα Νεολαίας σε διάφορες πόλεις. Μόρφωσε και χειροτόνησε 145 νέους κληρικούς, ενώ φρόντισε για την έκδοση λειτουργικών και άλλων θρησκευτικών βιβλίων. Αναρίθμητα τα έργα του σ’ αυτή την Εκκλησία και οι καινοτομίες του.

• Παραγωγός: Γιώργος Σγουράκης.
• Σκηνοθεσία: Περικλής Κ. Ασπρούλιας.
• Δημοσιογραφική επιμέλεια: Ιωάννα Κολοβού.
• Διεύθυνση φωτογραφίας: Στάθης Γκόβας.
• Ηχοληψία: Λάμπρος Γόβατζης.
• Μοντάζ: Σταμάτης Μαργέτης.
• Διεύθυνση παραγωγής: Στέλιος Σγουράκης.

Ο Γιάννης Σπανός, ο πληθωρικός συνθέτης, πατέρας του Νέου Κύματος, με τόσα πολλά τραγούδια διασκορπισμένα στο συλλογικό μας υποσυνείδητο, ώστε να μην μπορούμε να τα απαριθμήσουμε παρά να σιγοψιθυρίσουμε, αυτοβιογραφείται στο «Μονόγραμμα». Γεννήθηκε στο Κιάτο, το 1936 και ζει εκεί τον περισσότερο χρόνο του από επιλογή, στο κτήμα του…

Ημερομηνία μετάδοσης: Δευτέρα 14 Ιανουαρίου 2019, στις 19:30

«Γιάννης Σπανός» (συνθέτης)

Ο Γιάννης Σπανός, ο πληθωρικός συνθέτης, πατέρας του Νέου Κύματος, με τόσα πολλά τραγούδια διασκορπισμένα στο συλλογικό μας υποσυνείδητο, ώστε να μην μπορούμε να τα απαριθμήσουμε παρά να σιγοψιθυρίσουμε, αυτοβιογραφείται στο «Μονόγραμμα».

Γεννήθηκε στο Κιάτο, το 1936 και ζει εκεί τον περισσότερο χρόνο του από επιλογή, στο κτήμα του, όπου είναι ο δικός του κήπος της Εδέμ, με τους θάμνους και τα αναρριχώμενα λουλούδια, σε όλες τις αποχρώσεις της φύσης, τη λιμνούλα με τα χρυσόψαρα, τα οπωροφόρα δέντρα και τα παραδείσια φυτά που έφερε από όλα τα μέρη του κόσμου.

Ο γονείς του εύποροι, δεν στάθηκαν ιδιαίτερο εμπόδιο στη φυσική του κλίση που φάνηκε από πολύ νωρίς. Από το Ελληνικό Ωδείο στην Κόρινθο, πιανίστας στη Σχολή Χορού Ηρώς Σισμάνη, έπαιζε επίμονα, ατέλειωτες ώρες με αποτέλεσμα να πάθει ζημιά στα δάχτυλά του.

Μετά το στρατιωτικό και την εκμάθηση ξένων γλωσσών, εγκαταλείπει τη Νομική (τη σχολή που απαραίτητα έπρεπε να σπουδάσουν τα παιδιά των αστών της εποχής) και σε ηλικία 20 ετών εγκαθίσταται στο Παρίσι. Η παρέα των καλλιτεχνών της αριστερής Όχθης του Σηκουάνα, τον συναρπάζει. Εκεί γνώρισε τη Nouvelle Vague, την τζαζ μουσική και έκανε τον ακομπανιαντέρ για πολλούς διάσημους τραγουδιστές, με πρώτο τον Σερζ Γκενσμπούργκ.

Δεν είναι πολύ γνωστό κι όμως τραγούδησε τραγούδια του η Μπριζίτ Μπαρντό (παρόλο που δεν συναντήθηκαν ποτέ) και η μούσα των υπαρξιστών, Ζιλιέτ Γκρεκό, ηχογράφησε 18 τραγούδια του.

Αρχές της δεκαετίας του ’60, επιστρέφει στην Ελλάδα, έπειτα από προτροπή του Γιώργου Παπαστεφάνου που τον γνώρισε στον Αλέκο Πατσιφά, ο οποίος τότε δημιουργούσε την εταιρεία δίσκων Λύρα. Ο Γιάννης Σπανός, δημιουργεί ένα καθαρά δικό του μουσικό κλίμα, χρησιμοποιώντας νέες φωνές. Τον ενδιέφεραν οι νέες φωνές, οι ακατέργαστες, όχι αυτές που ακούγονταν συνέχεια, οι καλλιεργημένες. Ήθελε κάτι άλλο.

Μπαίνει στη δισκογραφία με το τραγούδι «Μια αγάπη για το καλοκαίρι». Ο Μιχάλης Βιολάρης, η Πόπη Αστεριάδη, η Αρλέτα, η Καίτη Χωματά, η Αλέκα Μαβίλη, ήταν οι φωνές που χρησιμοποίησε για να βγει ο νέος ήχος που ήθελε και να ξεκινήσει ένα ολόκληρο ρεύμα που πρώτος ο ίδιος αποκάλεσε και πρότεινε στον Πατσιφά να το πουν «Νέο Κύμα», μετάφραση από το γαλλικό Nouvelle Vague.

Μετά το Νέο Κύμα, ακολουθούν οι σημαντικοί δίσκοι του όπως οι τρεις «Ανθολογίες», το «Εκείνο το καλοκαίρι» (Α΄ Βραβείο Μουσικής Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης 1971) και η «Οδός Αριστοτέλους». Εκείνη την εποχή αρχίζει να μεταστρέφει τη μουσική του και την οδηγεί προς τα λαϊκά, μ’ έναν όμως εντελώς δικό του φιλτραρισμένο ήχο, απεξαρτημένο από τους βαρείς «δρόμους» της Ανατολής. Έπαιξε ρόλο βέβαια και ο Τάκης Λαμπρόπουλος, ο έτερος πυλώνας του ελληνικού τραγουδιού, με τον οποίο υπέγραψε συμβόλαιο για την Columbia.

Γιώργος Ζαμπέτας, Βίκυ Μοσχολιού, Χάρις Αλεξίου, Ελένη Δήμου, Κώστας Καράλης, Γιάννης Πάριος, Μανώλης Μητσιάς, Αλέκα Κανελλίδου, Γιώργος Νταλάρας, Άλκηστις Πρωτοψάλτη («Έξοδος Κινδύνου»), Τάνια Τσανακλίδου, ερμήνευσαν τραγούδια του, σε στίχους σπουδαίων στιχουργών, όπως οι Λευτέρης Παπαδόπουλος, Γιώργος Παπαστεφάνου, Κώστας Κωτούλας, Πυθαγόρας, Μάνος Ελευθερίου (το εμβληματικό τραγούδι «Μαρκίζα») αλλά και ποιητών, όπως ο Βασίλης Ρώτας, ο Γιώργος Βυζιηνός, ο Νίκος Καββαδίας, ο Μίλτος Σαχτούρης.

Από πιο γνωστά τραγούδια του είναι: «Σαν με κοιτάς», «Οδός Αριστοτέλους», «Σπασμένο καράβι», «Μια φορά θυμάμαι μ’ αγαπούσες», «Μαρκίζα», «Είπα να φύγω», «Βροχή και σήμερα», «Θα με θυμηθείς», «Στην αλάνα», «Μια Κυριακή».

Έχει γράψει μουσική για το θέατρο και τον κινηματογράφο και μας θυμίζει τη μουσική που έκανε στην ταινία «Παύλος Μελάς». Ο δίσκος δεν είχε ευρεία αποδοχή, ωστόσο τον θεωρεί πολύ σπουδαίο. Και είναι. Αρκεί να θυμηθούμε τον θρήνο που τραγουδάει η Δήμητρα Γαλάνη για τον Παύλο Μελά: «Σε κλαίει λαός…», σε ποίηση Κωστή Παλαμά.

• Παραγωγός: Γιώργος Σγουράκης.
• Σκηνοθεσία: Περικλής Κ. Ασπρούλιας.
• Δημοσιογραφική επιμέλεια: Ιωάννα Κολοβού.
• Διεύθυνση φωτογραφίας: Στάθης Γκόβας.
• Ηχοληψία: Λάμπρος Γόβατζης.
• Μοντάζ: Σταμάτης Μαργέτης.
• Διεύθυνση παραγωγής: Στέλιος Σγουράκης.

Πολυγραφότατος, «πολύτροπος», πληθωρικός, γλαφυρός στην αφήγηση, γοητευτικός στον γραπτό λόγο, ο Γιάννης Ξανθούλης αυτοβιογραφείται στο «Μονόγραμμα». Μυθιστοριογράφος; Δημοσιογράφος; Θεατρικός συγγραφέας; Ο ταλαντούχος κύριος Γιάννης Ξανθούλης δεν χωράει σε καλούπια. Γεννήθηκε το 1947 στην Αλεξανδρούπολη, στον Έβρο, από γονείς πρόσφυγες από την Ανατολική Θράκη…

Ημερομηνία μετάδοσης: Δευτέρα 7 Ιανουαρίου 2019, στις 19:30

«Γιάννης Ξανθούλης» (συγγραφέας)

Πολυγραφότατος, «πολύτροπος», πληθωρικός, γλαφυρός στην αφήγηση, γοητευτικός στον γραπτό λόγο, ο Γιάννης Ξανθούλης αυτοβιογραφείται στο «Μονόγραμμα».

Μυθιστοριογράφος; Δημοσιογράφος; Θεατρικός συγγραφέας; Ο ταλαντούχος κύριος Γιάννης Ξανθούλης δεν χωράει σε καλούπια.

Γεννήθηκε το 1947 στην Αλεξανδρούπολη, στον Έβρο, από γονείς πρόσφυγες από την Ανατολική Θράκη, που πέρασαν τα σύνορα με τη συνθήκη της Λωζάνης και την ανταλλαγή των πληθυσμών. Ο πατέρας του ήταν ηλεκτρολόγος, η μητέρα του ήταν μια απλή νοικοκυρά. Ο παππούς του όμως, ήταν σιδηροδρομικός κι αυτό τους εξασφάλιζε μια οικονομική άνεση.

Η κλειστή κοινωνία της επαρχίας τον έπνιγε και λειτουργούσε σαν βρόχος στην εφηβεία του. Σκοπός και όνειρό του ήταν η Αθήνα. «Για μένα η Αθήνα ήταν η μεγάλη φυγή, και γενικά είμαι ένας άνθρωπος της φυγής», λέει.

Στην Αλεξανδρούπολη, ως μαθητής στο γυμνάσιο είναι συγχρόνως φανατικός αναγνώστης και συνδρομητής του θρυλικού πολιτιστικού περιοδικού «Θέατρο» του Κώστα Νίτσου. Επίσης, διαβάζει μετά μανίας τις «Εποχές», τις «Εικόνες» και τον «Ταχυδρόμο».

Κατεβαίνει επιτέλους στην Αθήνα και πηγαίνει στη δημοσιογραφική σχολή του Ελληνο-Αμερικανικού Επιμορφωτικού Ινστιτούτου.

Έβλεπε τη δημοσιογραφία σαν όχημα για να φτάσει το όνειρό του. Έτσι κι αλλιώς είχε σχέση με το γράψιμο και πραγματικά έπειτα από κάποια χρόνια, τη μια μέρα τελείωσε, την άλλη μέρα βρήκε δουλειά.

Πιάνει δουλειά στην «Ελευθεροτυπία», που μόλις είχε ανοίξει, το 1975 και μένει εκεί 30 χρόνια μέχρι που κλείνει.

Το 1981 εκδόθηκε το πρώτο του μυθιστόρημα, «Ο μεγάλος θανατικός».

Το 1982 αρχίζει να γράφει θέατρο. Σατιρικά κείμενα και θεατρικά έργα του -περισσότερα από τριάντα- παρουσιάστηκαν στο ελληνικό θέατρο.

Ασχολήθηκε για αρκετά χρόνια και με μεγάλη επιτυχία και με το «σατιρικό θέατρο», όπως συνηθίζει να αποκαλεί την επιθεώρηση. Συνεργάστηκε με όλους τους γνωστούς ηθοποιούς, τόσο του θεάτρου όσο και της επιθεώρησης, όπως ο Σταύρος Παράβας, η Άννα Φόνσου, η Μιμή Ντενίση, η Ντενίζ Μπαλτσαβιά, η Αλίκη Αλεξανδράκη, ο Ζανό Ντάνιας, ο Γιάννης Μπέζος και φυσικά ο νεαρός τότε Λάκης Λαζόπουλος.

Ακολουθεί καταιγισμός από βιβλία του. Αναφέρουμε ενδεικτικά τα χαρακτηριστικά: «Το καλοκαίρι που χάθηκε στο χειμώνα» και «Ο Σόουμαν δεν θα ‘ρθει απόψε», τα οποία θέλησε διακαώς να βγουν και σε βιβλία τσέπης, ώστε να πωλούνται στα περίπτερα για να έχει την ευκαιρία να τα διαβάσει και ένα διαφορετικό αναγνωστικό κοινό. Το βιβλίο όμως που τον καθιέρωσε ήταν άλλο: το 1987 εν μέσω καύσωνος, ενώ πέθαινε ο κόσμος, εκδόθηκε το βιβλίο του «Το πεθαμένο λικέρ» και έκανε ρεκόρ πωλήσεων!

Έγραψε και εικονογράφησε παιδικά βιβλία. Αφορμή ήταν η γέννηση του γιου του.

Βιβλία του έχουν μεταφερθεί στη μεγάλη και τη μικρή οθόνη. «Το ταγκό των Χριστουγέννων» είναι το πιο γνωστό έργο του που μετέφερε στον κινηματογράφο το 2011 ο Νίκος Κουτελιδάκης, με πρωταγωνιστές τον Γιάννη Στάνκογλου, τον Γιάννη Μπέζο, τον Αντίνοο Αλμπάνη και τη Βίκυ Παπαδοπούλου.

Έργα του έχουν μεταφραστεί σε πολλές γλώσσες. «Συχνά με ρωτούν για τη θεματολογία των βιβλίων μου ή τα βρίσκουν… δεν ξέρουν μάλλον πού να τα κατατάξουν, εγώ το πιστεύω αυτό», εξομολογείται. «Υπάρχει μία αμηχανία, όσον αφορά για να χαρακτηρίσω ένα βιβλίο μου αν είναι αστείο ή αν είναι δραματικό. Εγώ πιστεύω κατά βάση είναι δραματικά βιβλία ή μάλλον λέω δραματικά πράγματα, μ’ έναν τρόπο αστείο. Είναι όπως αν θέλετε και τα θεατρικά μου. Ήταν δραματικά έργα στην ουσία, αλλά δεν μπορούσα να τ’ αποφύγω και τα ’λεγα μ’ έναν πολύ αστείο τρόπο. Ενδεχομένως και η ζωή μου να καθορίζεται απ’ αυτήν την αντίφαση. Αλλά νομίζω, αυτό ξέρω να κάνω».

Παραγωγός: Γιώργος Σγουράκης.

Σκηνοθεσία: Περικλής Κ. Ασπρούλιας.

Διεύθυνση φωτογραφίας: Στάθης Γκόβας.

Ηχοληψία: Λάμπρος Γόβατζης.

Μοντάζ: Σταμάτης Μαργέτης.

Διεύθυνση παραγωγής: Στέλιος Σγουράκης.

Ο Χρήστος Νικολόπουλος, σέρνει πίσω του ένα σημαντικό κομμάτι της ιστορίας σ’ αυτό που ονομάζουμε ελληνικό λαϊκό τραγούδι με εμφανή στοιχεία από τις ρίζες της παράδοσης. Ωστόσο, παραμένει σεμνός, διακριτικός και συγκροτημένος, σ’ έναν χώρο που αυτός ο συνδυασμός σπανίζει… Γεννήθηκε στο Καψοχώρι, μία συνοικία της Αλεξάνδρειας του Γιδά, στο νομό Ημαθίας…

Ημερομηνία μετάδοσης: Δευτέρα 17 Δεκεμβρίου 2018, στις 19:30

«Χρήστος Νικολόπουλος» (συνθέτης)

Ο Χρήστος Νικολόπουλος, συνθέτης και δεξιοτέχνης του μπουζουκιού, αυτοβιογραφείται στο «Μονόγραμμα» αυτής της εβδομάδας.

Ο Χρήστος Νικολόπουλος, σέρνει πίσω του ένα σημαντικό κομμάτι της ιστορίας σ’ αυτό που ονομάζουμε ελληνικό λαϊκό τραγούδι με εμφανή στοιχεία από τις ρίζες της παράδοσης. Ωστόσο, παραμένει σεμνός, διακριτικός και συγκροτημένος, σ’ έναν χώρο που αυτός ο συνδυασμός σπανίζει…

Γεννήθηκε στο Καψοχώρι, μία συνοικία της Αλεξάνδρειας του Γιδά, στο νομό Ημαθίας. Κανείς από την οικογένεια δεν ήταν μουσικός, οι μουσικές ήταν μέσα του, προέρχονταν από άγνωστες πανάρχαιες καταβολές. Μαγευόταν από τα συγκροτήματα που έρχονταν στο χωριό του στα πανηγύρια, από τον ξάδελφο που αγόρασε ακορντεόν, και του το ζητούσε να παίξει κι αυτός.

Το χωριό μικρό, η οικογένειά του αγροτική, φτωχή, δεν γινόταν λόγος για σπουδές. Ούτε άλλωστε ο Χρήστος Νικολόπουλος είχε αυτό κατά νου.

Έτσι, το 1963, σε ηλικία μόλις δεκαέξι ετών, με τα λιγοστά λεφτά και την ευχή του πατέρα του ως μόνο εφόδιο, έφτασε στην Αθήνα. Έσπευσε φυσικά στην οδό Βερανζέρου στην Ομόνοια, στο θρυλικό «Καφενείο των Μουσικών». Εκεί γνώρισε μουσικούς που τον βοήθησαν και άρχισε να παίζει σε δίσκους μικρών εταιρειών.

«Στην αρχή πήγαινα στα στούντιο κι έπαιζα τσάμπα, έπαιζα για να με γνωρίσουν» λέει. Τελικά, ο Στέλιος Ζαφειρίου, δεξιοτέχνης στο μπουζούκι τον άκουσε και του πρότεινε να παίζουν μαζί στις ηχογραφήσεις των μεγαλύτερων εταιρειών της εποχής εκείνης.

Ένας από τους μουσικούς που γνώρισε κατόπιν, ο Πάνος Ιατρού, τον σύστησε στον Στέλιο Καζαντζίδη που τραγουδούσε στο κέντρο «Η Τριάνα του Χειλά», το καλύτερο κέντρο της εποχής εκείνης. Ο Καζαντζίδης έψαχνε για μπουζούκι κι έτσι έγινε το μεγάλο άνοιγμα στην καριέρα του, «η αλλαγή ας πούμε κατηγορίας», όπως λέει.

Μετά τον Καζαντζίδη που αποσύρθηκε ξαφνικά, ο Χρήστος Νικολόπουλος συνέχισε την πορεία του αυτόνομα, γνώρισε και εργάστηκε σχεδόν με όλους τους ρεμπέτες της εποχής, τον Βασίλη Τσιτσάνη, τον Γιάννη Παπαιωάννου, τον Γιώργο Κυριαζή, τον Μάρκο Βαμβακάρη, τον Σταύρο Κουγιουμτζή.

Το 1968 ήταν όταν ξεκίνησε να γράφει τα πρώτα δικά του τραγούδια.

Κατά τη διάρκεια της καριέρας του, ο Χρήστος Νικολόπουλος, έγραψε κορυφαία τραγούδια που σφράγισαν τη συλλογική μας μνήμη. Το «Υπάρχω», «Κάτω απ’ το πουκάμισό μου», το «Ξημέρωμα», που τραγουδάει ο Λιδάκης, τις «Νταλίκες», «Στων αγγέλων τα μπουζούκια», το «Κάτσε καλά», το «Ποδήλατο», «Ψίθυροι καρδιάς», «Όλες του κόσμου οι Κυριακές» σε στίχους Λευτέρη Παπαδόπουλου.

Συνεργάστηκε με εξαίρετους στιχουργούς, όπως με τον Μάνο Ελευθερίου, με τον Πυθαγόρα (πάνω από 40 τραγούδια, πολύ μεγάλες επιτυχίες), τη Σώτια Τσώτου, την Τασούλα Θωμαΐδη και πολλούς άλλους, τους οποίους χαρακτηρίζει εξαιρετικούς στιχουργούς με τους οποίους έκανε κι εξαιρετικές συνεργασίες.

Μία από τις κορυφαίες στιγμές στην καριέρα του θεωρεί την εποχή που έπαιξε με τον Μανώλη Χιώτη. Ο Χιώτης ήταν το ίνδαλμά του και βρέθηκε να παίζει μία ολόκληρη σεζόν μαζί του στο «Ακροπόλ», απέναντι από το Πολυτεχνείο.

Στη συνέχεια με τον Ζαμπέτα, ο οποίος συνήθιζε να τον αποκαλεί και «γιο του», που έπαιξε σχεδόν στο 80% της δισκογραφίας του μαζί του, σαν δεύτερο μπουζούκι.

Κορυφαία στιγμή επίσης, θεωρεί -και είναι- η παρουσία του στο Ηρώδειο, καθώς το μπουζούκι ήταν ταμπού για το Ηρώδειο, με αποτέλεσμα να μην μπορέσουν ποτέ να μπουν οι παλαιότεροι σπουδαίοι καλλιτέχνες.

Δούλεψε με όλους τους μεγάλους τραγουδιστές και τραγουδίστριες, όπως οι Πόλυ Πάνου, Καίτη Γκρέυ, Τόλη Βοσκόπουλο, Γρηγόρη Μπιθικώτση, Γιάννη Πουλόπουλο, Γιάννη Καλατζή, Χαρούλα Αλεξίου, Γιώργο Νταλάρα, Ελευθερία Αρβανιτάκη, Πασχάλη Τερζή αλλά και νεότερους, οι οποίοι αναδείχτηκαν από τα τραγούδια του, όπως ο Κώστας Μακεδόνας, ο Δημήτρης Μπάσης κ.ά.

Παραγωγός: Γιώργος Σγουράκης.

Σκηνοθεσία: Κιμ Ντίμον.

Δημοσιογραφική επιμέλεια: Ιωάννα Κολοβού.

Διεύθυνση φωτογραφίας: Στάθης Γκόβας.

Ηχοληψία: Λάμπρος Γόβατζης.

Μοντάζ: Σταμάτης Μαργέτης.

Διεύθυνση παραγωγής: Στέλιος Σγουράκης.

Ο Βασίλης Θεοχαράκης, γνωστός ζωγράφος, προστάτης των Τεχνών, αλλά και ένας από τους μεγάλους Έλληνες επιχειρηματίες, αυτοβιογραφείται στο «Μονόγραμμα». Γεννήθηκε στον Πειραιά, αλλά έλκει την καταγωγή του από το Καστέλι της Κισσάμου. Τελείωσε το Δημοτικό και Γυμνάσιο στην Καλλιθέα. Είναι πτυχιούχος της Νομικής Σχολής του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών (ΕΚΠΑ).

Ημερομηνία μετάδοσης: Δευτέρα 10 Δεκεμβρίου 2018, στις 19:30

«Βασίλης Θεοχαράκης» (ζωγράφος – πρόεδρος Ιδρύματος Β. & Μ. Θεοχαράκη)

Ο Βασίλης Θεοχαράκης, γνωστός ζωγράφος, προστάτης των Τεχνών, αλλά και ένας από τους μεγάλους Έλληνες επιχειρηματίες, αυτοβιογραφείται στο «Μονόγραμμα».

Γεννήθηκε στον Πειραιά, αλλά έλκει την καταγωγή του από το Καστέλι της Κισσάμου. Τελείωσε το Δημοτικό και Γυμνάσιο στην Καλλιθέα. Είναι πτυχιούχος της Νομικής Σχολής του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών (ΕΚΠΑ).

Από 15 ετών εισέρχεται, εκών-άκων, στην οικογενειακή επιχείρηση, ενώ παράλληλα ασκήθηκε στη ζωγραφική για πέντε χρόνια πλάι στον Σπύρο Παπαλουκά, καθηγητή της ΑΣΚΤ. Ο Παπαλουκάς δεν ήταν ο άνθρωπος που τον δίδαξε να ζωγραφίζει μόνο, «ήταν ο πατέρας μου κυριολεκτικά» λέει.

Ο πατέρας του άργησε να τον αποδεχτεί ως ζωγράφο. Φοβόταν μην εγκαταλείψει την επιχείρηση. Τον αποδέχτηκε αργότερα, όταν είδε ότι τα έργα του ήταν αποδεκτά από το κοινό και βεβαιώθηκε ότι ο γιος του εξακολουθούσε συγχρόνως να είναι και επιχειρηματίας.

Η πρώτη περίοδος του έργου του έχει σχέση με την οπτική πραγματικότητα και η απόδοση γίνεται με έναν ιδιαίτερο τρόπο, που είναι και η επιρροή από τα μαθήματα του Παπαλουκά. Ακολουθεί αυτό που ονομάζεται η αφηρημένη περίοδος. Όλα αυτά, παρουσιάστηκαν στο Μουσείο Μπενάκη και μάγεψαν τον κόσμο. Όταν ένας μεγάλος οίκος δημοπρασιών ζήτησε να τα βγάλει στη δημοπρασία ο Βασίλης Θεοχαράκης δεν το δέχτηκε. Δεν ήθελε να αποχωριστεί τα έργα του! Στη Γαλλία, μαγεύτηκαν πολύ από τα αφηρημένα.

Έπειτα από τα αφηρημένα, διανύει μια μεγάλη περίοδο με ιδιότυπα τοπία και με υπέροχα σύννεφα. Ακολουθούν τα υποθαλάσσια τοπία, μετά τα δάση και, φυσικά, το Άγιον Όρος.

Ο Βασίλης Θεοχαράκης έχει εκθέσει πολλές φορές τα έργα του τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό. Έργα του βρίσκονται σε διάφορους δημόσιους χώρους και μουσεία, όπως η Εθνική Πινακοθήκη της Ελλάδος, το Υπουργείο Εξωτερικών, καθώς και σε πολλές ιδιωτικές συλλογές. Σημαντικά λευκώματα έχουν εκδοθεί σχετικά με τα έργα του.

Το 2004 ίδρυσε με τη σύζυγό του Μαρίνα το κοινωφελές Ίδρυμα Εικαστικών Τεχνών και Μουσικής Βασίλη και Μαρίνας Θεοχαράκη. Αναζητούσε πολύ καιρό το κατάλληλο κτήριο, το οποίο θα ήταν και σε επίκαιρο σημείο αλλά θα είχε και μια νύξη αρχαίου ελληνικού πολιτισμού, δηλαδή νεοκλασικό. Τελικά το βρήκε, σχεδόν απέναντι από τη Βουλή!

Έτσι, στο κέντρο της Αθήνας, δημιουργήθηκε ένα λίκνο πολιτισμού, που διαθέτει σχεδόν 500 τ.μ. εκθεσιακούς χώρους και αμφιθέατρο χωρητικότητας 175 θέσεων. Το κτίριο-κόσμημα του Ιδρύματος Θεοχαράκη άνοιξε τις πύλες του στο κοινό τον Δεκέμβριο του 2007 και έχει φιλοξενήσει σημαντικές εκθέσεις Ελλήνων αλλά και διεθνούς εμβέλειας ζωγράφων, προσφέροντας στο κοινό υψηλή Τέχνη.

«Μου λένε, με ρωτάνε, πώς είναι δυνατόν να είσαστε και επιχειρηματίας και συγχρόνως ζωγράφος; Δεν το καταλαβαίνω αυτό, αυτό έχει γίνει αυτόματα, εγώ από μικρός, από 18-19 χρόνων ζωγράφιζα. Τα έχω φυλαγμένα μεν αυτά τα εργάκια αλλά δεν είναι για να τα δει άνθρωπος, θα σηκωθεί να φύγει δέκα μίλια μακριά, τόσο άσχημα ήταν. Εμένα όμως μου άρεσαν».

Παραγωγός: Γιώργος Σγουράκης.

Σκηνοθεσία: Χρίστος Ακρίδας.

Δημοσιογραφική επιμέλεια: Ιωάννα Κολοβού.

Διεύθυνση φωτογραφίας: Στάθης Γκόβας.

Ηχοληψία: Λάμπρος Γόβατζης.

Μοντάζ: Σταμάτης Μαργέτης.

Διεύθυνση παραγωγής: Στέλιος Σγουράκης.

«Η ζωή στο θέατρο είναι μια περιπέτεια, μια ατέλειωτη περιπέτεια», λέει ο Νικήτας Τσακίρογλου, ο σπουδαίος ηθοποιός του θεάτρου μας, που αυτοβιογραφείται στο «Μονόγραμμα». Γεννήθηκε στην Αθήνα, το 1938. Παιδί της Κατοχής, πέρασε και αυτός τα συσσίτια και «στη χούφτα κρατούσε τη σταφίδα», όπως λέει. Τελείωσε το νυχτερινό γυμνάσιο στη Χέυδεν. Δεν του αρέσει να μιλάει…

Ημερομηνία μετάδοσης: Δευτέρα 26 Νοεμβρίου 2018, στις 19:30

«Νικήτας Τσακίρογλου» (ηθοποιός)

«Η ζωή στο θέατρο είναι μια περιπέτεια, μια ατέλειωτη περιπέτεια», λέει ο Νικήτας Τσακίρογλου, ο σπουδαίος ηθοποιός του θεάτρου μας, που αυτοβιογραφείται στο «Μονόγραμμα».

Γεννήθηκε στην Αθήνα, το 1938. Παιδί της Κατοχής, πέρασε και αυτός τα συσσίτια και «στη χούφτα κρατούσε τη σταφίδα», όπως λέει. Τελείωσε το νυχτερινό γυμνάσιο στη Χέυδεν. Δεν του αρέσει να μιλάει για τα παλιά. Όχι γιατί είναι πληγωμένος, είναι εμπειρίες ζωής όλα αυτά, τα οποία πέρασε, αλλά δεν θα ήθελε ο τόπος να τα ξαναπεράσει όλα αυτά. «Αισθάνομαι βαθιά Έλληνας, είμαι ένας Έλληνας, ο οποίος έχει παιδευτεί στην πορεία των χρόνων, στην πορεία της ζωής μου».

Του είναι δύσκολο να μιλάει και να θυμηθεί εκείνη την εποχή, εξαιτίας της μητέρας του. Τη μητέρα του την αποχωρίστηκε πολύ μικρός, αφού ήταν πολιτική εξόριστος από το 1947. Τη στείλανε στο Τρίκερι, αργότερα πήγε στη Μακρόνησο και σε άλλες εξορίες. Και τη γνώρισε πολύ αργότερα, όταν επέστρεψε. Συνάντησε τότε μια αγνώριστη μάνα. «Δεν μου αρέσει καθόλου το παρελθόν. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι που προδοθήκανε».

Τελείωσε το 1968 τη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου, με σπουδαίους δασκάλους, όπως ήταν ο Αιμίλιος Χουρμούζιος, ο Σωκράτης Καραντινός, ο Άγγελος Τερζάκης, ο καθηγητής Ζώρας, η Έλενα Τσουκαλά στη χορογραφία, που τον αποκαλούσε «Νιζίνσκι».

Έχει συναντήσει πολλούς σημαντικούς ανθρώπους του θεάτρου και αυτό το θεωρεί μια μεγάλη περιουσία.

Ο Σπύρος Ευαγγελάτος ήταν συμμαθητής του στη Δραματική Σχολή, εκεί γνωρίστηκαν, τελείωσαν μαζί και ένωσαν αρκετές φορές τις φιλοδοξίες τους. Κορυφαία στιγμή, όταν ανέβασαν μαζί τον «Κάσπαρ» του Πέτερ Χάντκε, μια σημαντική παράσταση που έχει μείνει στη μνήμη του ελληνικού θεάτρου.

Το 1997 ίδρυσε την Πολιτιστική Εταιρεία «Επιλογή».

Σημαντικός σταθμός στην καριέρα του ήταν όταν του ανατέθηκε η θέση του καλλιτεχνικού διευθυντή του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος από το 2004. Επί θητείας του, το ΚΘΒΕ ευτύχησε, παρά τις χρόνιες οικονομικές δυσκολίες. Με μια δραστηριότητα πέρα από τη συνεχή ροή των παραστάσεων, αφού έγινε και προσπάθεια να πλησιάσουν τις βαλκανικές χώρες και να δημιουργήσουν καλές σχέσεις μέσω του πολιτισμού, μέσω του θεάτρου. Έτσι δημιουργήθηκε το Βαλκανικό Θέατρο, όπου συναντήθηκαν σημαντικοί θίασοι από Τουρκία, Κύπρο, Σλοβενία, και φτιάχνοντας ένα Φεστιβάλ με σημαντικές παραστάσεις που γνώρισε τότε η Θεσσαλονίκη.

Το ΚΘΒΕ κατέβαινε στην Επίδαυρο και με αριστοφανική κωμωδία και με δράμα αλλά έγινε και το Φεστιβάλ της Μαρώνειας, ένα φεστιβάλ που περιείχε όχι μόνο θέατρο, αλλά και τοπικά δρώμενα, χορό, μουσική, είχε μια ποικιλία θεάματος που αυτό συνεχίστηκε για δύο, τρία, τέσσερα χρόνια μέχρι που έφυγε, το Μάιο του 2009.

Στον κινηματογράφο δεν έχει παίξει πολύ, έχει κάνει μια σημαντική όμως ταινία, τα «Χρώματα της Ίριδας» του Νίκου Παναγιωτόπουλου. Με τον Παύλο Τάσιο συνεργάστηκαν στην «Παραγγελιά», μια ενδιαφέρουσα ταινία. Με τον Παντελή Βούλγαρη έκαναν τον «Ελευθέριο Βενιζέλο».

Στην τηλεόραση έχει κάνει αρκετές δουλειές, αλλά δεν μπορεί να πει ότι είναι ένα είδος που τον ενδιέφερε πολύ: «Δεν την αγάπησα και ενδεχομένως να μη με αγάπησε και αυτή» λέει.

Είναι παντρεμένος με την αγάπη της ζωής του, όπως λέει, τη Χρυσούλα Διαβάτη. Μια γυναίκα που πορεύτηκαν μαζί και στη ζωή και μερικές φορές στην Τέχνη. Έχουν αποκτήσει μία κόρη και δύο εγγόνια.

Για την προσπάθειά του στο θέατρο βραβεύτηκε δύο φορές. Το πρώτο ήταν το Βραβείο Κατίνας Παξινού με τον «Κάσπαρ» του Πέτερ Χάντκε, στο Εθνικό Θέατρο, σε σκηνοθεσία Σπύρου Ευαγγελάτου. Και το δεύτερο είναι για το ρόλο του Ετεοκλή, για το «Επτά επί Θήβας», Βραβείο Αιμίλιος Βεάκης, το 1997.

Παραγωγός: Γιώργος Σγουράκης.

Σκηνοθεσία: Χρίστος Ακρίδας.

Διεύθυνση φωτογραφίας: Στάθης Γκόβας.

Ηχοληψία: Λάμπρος Γόβατζης.

Μοντάζ: Σταμάτης Μαργέτης.

Διεύθυνση παραγωγής: Στέλιος Σγουράκης.

Η Ρέα Γαλανάκη η πολυγραφότατη και πολυβραβευμένη συγγραφέας, που καταθέτει τη δική της χαρακτηριστική σφραγίδα στα Ελληνικά Γράμματα, αυτοβιογραφείται στο «Μονόγραμμα». Γεννήθηκε στο Ηράκλειο της Κρήτης, γόνος μεγαλοαστικής οικογένειας, αφού οι γονείς της ήταν και οι δύο γιατροί, με λαμπρές σπουδές στο εξωτερικό. Ο πατέρας της είχε πάρει μέρος στο κίνημα…

Ημερομηνία μετάδοσης: Δευτέρα 19 Νοεμβρίου 2018, στις 20:00

Η Ρέα Γαλανάκη η πολυγραφότατη και πολυβραβευμένη συγγραφέας, που καταθέτει τη δική της χαρακτηριστική σφραγίδα στα Ελληνικά Γράμματα, αυτοβιογραφείται στο «Μονόγραμμα».

Γεννήθηκε στο Ηράκλειο της Κρήτης, γόνος μεγαλοαστικής οικογένειας, αφού οι γονείς της ήταν και οι δύο γιατροί, με λαμπρές σπουδές στο εξωτερικό. Ο πατέρας της είχε πάρει μέρος στο κίνημα των Βενιζελικών του 1935 και φυλακίστηκε. Τα πρώτα της βιώματα έχουν σχέση με απλούς αγράμματους ανθρώπους του μικρόκοσμού της: «Πλαισιωνόμουν από υπέροχους ανθρώπους, υπήρχε η γιαγιά μου, μία χωρική, αγράμματη γυναίκα, με το κλασικό τσεμπέρι και τα μακριά μαλλιά που τα έπλεκε και τα γύριζε γύρω από το κεφάλι της».

Όλος αυτός ο κόσμος των αγράμματων ανθρώπων, των συγγενών από τα χωριά που ερχόντουσαν κι έμεναν στο σπίτι τους, από τις κοπέλες που είχαν βοηθούς, από τα παιδιά του δρόμου, υπήρξε για τη Ρέα Γαλανάκη, ένα δεύτερο εξαιρετικό σχολείο. Και έχουν επηρεάσει τη δουλειά της, αφού εκεί βλέπει κανείς πως το λόγιο στοιχείο συνυπάρχει με το λαϊκό.

Τα ακούσματα από την κρητική γλώσσα της εποχής, που ήταν από λέξεις του «Ερωτόκριτου» έως λέξεις τούρκικες και βενετσιάνικες, επηρέασαν τη γραφή της και της έδωσαν, όπως αργότερα το συνειδητοποίησε, μια διάσταση ιστορικότητας για τη γλώσσα και για τον τόπο που ήταν πολύτιμη γιατί ήταν βιωματική.

Πήγε σχολείο στο εμβληματικό για το Ηράκλειο, Λύκειον «Ο Κοραής», που ήταν μαζί με το Κολέγιο της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης, τα μόνα σχολεία στα οποία δεν έδινες εξετάσεις όταν τέλειωνες τη μέση εκπαίδευση για να μπεις στο πανεπιστήμιο.

Εξαιρετικοί καθηγητές πλαισίωναν το σχολείο αυτό, όπως ο Μενέλαος Παρλαμάς, μια φυσιογνωμία πολύ σημαντική για το πνευματικό Ηράκλειο της εποχής.

Μπήκε στη Φιλοσοφική Σχολή Αθηνών, θεωρώντας ότι ήταν το καλύτερο για την κλίση της προς τη λογοτεχνία, η οποία είχε ήδη καλλιεργηθεί από την εφηβεία.

Τα πρώτα ποιήματα τα δημοσίευσε στο περίφημο περιοδικό «Συνέχεια» που έβγαινε από τον Κέδρο.

Τα χρόνια εκείνα ήταν καθοριστικά για τη Ρέα Γαλανάκη, γιατί, όντας μέσα στην Αθήνα την εποχή που κορυφωνόταν ο αντιδικτατορικός αγώνας, γνώρισε εξαιρετικούς ανθρώπους. Ανάμεσά τους τον Δήμο Μαυρομμάτη, που ήταν και ο καθοδηγητής της στον «Ρήγα Φεραίο», τον Αντώνη Καρκαγιάννη, τον Δημήτρη Μαρωνίτη, ανθρώπους με τους οποίους συνδέθηκε για πολλά χρόνια και θεωρεί πως τους οφείλει πάρα πολλά.

Η γνωριμία της με τον Ηλία Κούβελα, υπήρξε καθοριστική αφού τον παντρεύτηκε και τον ακολούθησε στην Πάτρα που είχε τότε εκλεγεί καθηγητής. Στην Πάτρα, μπόρεσε να ηρεμήσει και να αφοσιωθεί περισσότερο στο γράψιμο. Δεν είναι τυχαίο ότι τα περισσότερα έργα της, έχουν γραφτεί στη Πάτρα. Εκεί ξεκίνησε το πεζογραφικό της έργο, για το οποίο είναι και ευρέως γνωστή.

Μέχρι σήμερα έχει εκδώσει επτά μυθιστορήματα, δύο συλλογές διηγημάτων, δύο συλλογές δοκιμίων, εκτός από τα πρώτα ποιητικά έργα, και δύο μεγάλες νουβέλες σ’ ένα βιβλίο. «Ένας συγγραφέας, ένας λογοτέχνης, γράφει πάντα… πάντα…», λέει η Ρέα Γαλανάκη. «Τα βιβλία μου τα βασανίζω πάρα πολύ. Με ποια έννοια; Από την πλευρά της έρευνας…-πριν εισβάλλει το internet φυσικά. Έχω δουλέψει αφάνταστα, έχω ταξιδέψει, έχω πάει σε Βιβλιοθήκες, έχω πάει σε μουσεία, έχω κάνει όλα αυτά τα πράγματα που έπρεπε να κάνω αν ήταν να γράψω ένα ιστορικό κείμενο. Από κει κι έπειτα η μεγαλύτερη δυσκολία είναι να τα κάνεις αυτά Τέχνη, έντεχνο λόγο. Γιατί η λογοτεχνία ως Τέχνη, ως έκφραση, έχει τους δικούς της κανόνες. Εκεί δουλεύω επίσης πάρα πολύ. Αλλά πολλοί συγγραφείς το κάνουν αυτό. Στα βιβλία μου και το κόμμα ακόμα, ξέρω πού μπαίνει και γιατί μπαίνει. Είναι πάρα πολύ σοβαρή η δουλειά που κάνω πάνω στο κείμενο, και στη σύνθεση φυσικά, και στο τι θέλω να πω και στο πώς θα επεξεργαστώ κάποιες ιδέες».

Παραγωγός: Γιώργος Σγουράκης.

Σκηνοθεσία: Στέλιος Σγουράκης.

Φωτογραφία: Στάθης Γκόβας.

Ηχοληψία: Λάμπρος Γόβατζης.

Μοντάζ: Σταμάτης Μαργέτης.

Ο Αντώνης Φωστιέρης, Έλληνας ποιητής, από τους σημαντικότερους εκπροσώπους της Γενιάς του ’70, αυτοβιογραφείται στο αποψινό «Μονόγραμμα». Γεννήθηκε στην Αθήνα, αλλά η καταγωγή του είναι από την Αμοργό και πήρε το όνομα του καπετάνιου παππού του. Η Αμοργός θεωρεί ότι ίσως έπαιξε ρόλο στη ροπή του προς την ποίηση. Πατρίδα του Σημωνίδη, ενός ιαμβογράφου σαρκαστικού…Ημερομηνία μετάδοσης: Δευτέρα 12 Νοεμβρίου 2018, στις 19:30

Εκπομπή 2η: «Αντώνης Φωστιέρης» (ποιητής)

Ο Αντώνης Φωστιέρης, Έλληνας ποιητής, από τους σημαντικότερους εκπροσώπους της Γενιάς του ’70, αυτοβιογραφείται στο αποψινό «Μονόγραμμα».

Γεννήθηκε στην Αθήνα, αλλά η καταγωγή του είναι από την Αμοργό και πήρε το όνομα του καπετάνιου παππού του. Η Αμοργός θεωρεί ότι ίσως έπαιξε ρόλο στη ροπή του προς την ποίηση. Πατρίδα του Σημωνίδη, ενός ιαμβογράφου σαρκαστικού και ενδεικτικού του 7ου αιώνα, που άφησε πίσω του μια τέτοιου είδους ποιητική παράδοση, αφού ο Φωστιέρης πρόλαβε πολλούς Αμοργιανούς να ανταλλάσσουν μεταξύ τους περιπαικτικά δίστιχα, λίγο σαν τις ρίμες ή τα τσατίσματα άλλων περιοχών.

Δημοσίευσε τα πρώτα του ποιήματα σε ηλικία δώδεκα ετών, ενώ ως μαθητής Γυμνασίου και Λυκείου συνεργάστηκε με τη «Διάπλαση των Παίδων», ένα περιοδικό το οποίο όχι μόνο έδινε τη δυνατότητα να διαβάσεις πολύ ενδιαφέροντα κείμενα για την ηλικία αυτή, αλλά είχε και σελίδες συνεργασίας αναγνωστών, δημοσίευε κείμενα, μικρά πεζά, ποιήματα.

Μπήκε πρώτος στη Νομική Αθηνών, την οποία και τέλειωσε επίσης με άριστα! Το πτυχίο με βαθμό 9,5 του έδωσε τη δυνατότητα να πάρει μια πολύ καλή υποτροφία του γαλλικού κράτους για τέσσερα χρόνια και να πάει στο Παρίσι για σπουδές Ιστορίας Δικαίου.

Στην Ελλάδα επέστρεψε το καλοκαίρι του 1980 και συνεργάστηκε με τον Θανάση Νιάρχο, εκδίδοντας το θρυλικό περιοδικό, που είχε τίτλο «Η Λέξη», με το πρώτο τεύχος να κυκλοφορεί τον Ιανουάριο του 1981. Είχε μια αναπάντεχα ενθουσιώδη υποδοχή και η κυκλοφορία του συνεχώς αυξανότανε. Ασχολήθηκε κυρίως με το περιοδικό, το οποίο εκδιδόταν ανελλιπώς επί τριάντα χρόνια ακριβώς, από τις αρχές του 1981 μέχρι τα τέλη του 2010. Κυκλοφόρησαν 205 τεύχη που μεταφράζονται σε περίπου 20.000 σελίδες, 5.000 κείμενα και περισσότερους από 1.200 συγγραφείς Έλληνες και ξένους.

Την πρώτη κιόλας χρονιά που κυκλοφόρησε «Η Λέξη» έβγαλε την επόμενη συλλογή, με τίτλο «Ο διάβολος τραγούδησε σωστά». Την ίδια εκείνη εποχή μετέφρασε από τα γαλλικά τις συμβουλές ενός νέου ποιητή, του Μαρκ Ζακόμπ, αλλά εκδόθηκαν και οι δύο πρώτες μεταφράσεις βιβλίων του στα αγγλικά. Τα μετέφρασε ο Κίμων Φράιερ, ο πατριάρχης της μετάφρασης εκείνη την εποχή. Στις δεκαετίες που ακολούθησαν αρκετοί σημαντικοί μεταφραστές ασχολήθηκαν με τα βιβλία του. Ο Νικόλα Κροτσέτι, ο Μιχέλ Βόλκοβιτς, ο Βίλι Πέντερσεν, ο Χανς και η Νίκη Αϊντερνάιερ, η Κλειώ Μαυροειδάκου – Μίλερ, ο Μόμα Ράντιτς, η Διονυσία Ζερβάνου και ο Τομ Νερ, όχι μόνο μετέφρασαν τα ποιήματα του αλλά φρόντισαν να εκδοθούν κιόλας στη γλώσσα και στη χώρα τους.

«Γενικά με συγκινεί όταν η ποίηση, η οποία αρδεύεται και γονιμοποιείται από όλες τις πτυχές της ζωής και των άλλων Τεχνών, όταν και εκείνη μπορεί να γίνει το έναυσμα, να δώσει την έμπνευση για να παραχθούν άλλα έργα, είτε ποιητικά, είτε ζωγραφικά, είτε μουσικά» λέει ο Αντώνης Φωστιέρης. Και τέτοιου είδους συναντήσεις είχε αρκετές με άλλους καλλιτέχνες, κυρίως ζωγράφους, οι οποίοι εικονογράφησαν ή πήρανε αρχική έμπνευση και ιδέα από κάποια ποιήματά του, όπως ήταν ο Τσαρούχης, ο Μαυροΐδης, ο Μυταράς, ο Φασιανός, ο Ζουμπουλάκης, η Ανδρεάδου, ο Δεβετζής από τους νεότερους, ο Φαίδων Πατρικαλάκις και αρκετοί άλλοι. Επίσης, ο Θάνος Μικρούτσικος, ο Γιάννης Μαρκόπουλος και ο Θανάσης Νικόπουλος, έχουν μελοποιήσει ποιήματά του.

Το 2008 εκδόθηκε ένας συγκεντρωτικός τόμος, ο οποίος περιλαμβάνει όλα τα βιβλία τα ποιητικά από το 1970 ώς το 2005. Και ένα χρόνο νωρίτερα, είχε εκδοθεί μια συλλεκτική έκδοση με πρωτότυπα χαρακτικά του Αλέκου Φασιανού, φιλοτεχνημένα με αφορμή κάποια ποιήματά του.

Παραγωγός: Γιώργος Σγουράκης.

Σκηνοθεσία: Κιμ Ντίμον.

Διεύθυνση φωτογραφίας: Στάθης Γκόβας.

Ηχοληψία: Λάμπρος Γόβατζης.

Μοντάζ: Σταμάτης Μαργέτης.

Διεύθυνση παραγωγής: Στέλιος Σγουράκης.

Ο νέος κύκλος της μακροβιότερης πολιτιστικής εκπομπής της τηλεόρασης, θ’ αρχίσει να μεταδίδεται στην ΕΡΤ2, από τη Δευτέρα 5 Νοεμβρίου 2018 και ώρα 19:30. Τριάντα επτά χρόνια συνεχούς παρουσίας το «Μονόγραμμα» στη δημόσια τηλεόραση έχει καταγράψει με μοναδικό τρόπο τα πρόσωπα που σηματοδότησαν με την παρουσία και το έργο τους την πνευματική, πολιτιστική και καλλιτεχνική πορεία…

ΝΕΟΣ ΚΥΚΛΟΣ

ΜΟΝΟΓΡΑΜΜΑ

Ο νέος κύκλος της μακροβιότερης πολιτιστικής εκπομπής της τηλεόρασης, θ’ αρχίσει να μεταδίδεται στην ΕΡΤ2, από τη Δευτέρα 5 Νοεμβρίου 2018 και ώρα 19:30.

Τριάντα επτά χρόνια συνεχούς παρουσίας το «Μονόγραμμα» στη δημόσια τηλεόραση έχει καταγράψει με μοναδικό τρόπο τα πρόσωπα που σηματοδότησαν με την παρουσία και το έργο τους την πνευματική, πολιτιστική και καλλιτεχνική πορεία του τόπου μας.

«Εθνικό αρχείο» έχει χαρακτηριστεί από το σύνολο του Τύπου και για πρώτη φορά το 2012, η Ακαδημία Αθηνών αναγνώρισε και βράβευσε οπτικοακουστικό έργο, απονέμοντας στους δημιουργούς-παραγωγούς και σκηνοθέτες Γιώργο και Ηρώ Σγουράκη το Βραβείο της Ακαδημίας Αθηνών για το σύνολο του έργου τους και ιδίως για το «Μονόγραμμα» με το σκεπτικό ότι: «…οι βιογραφικές τους εκπομπές αποτελούν πολύτιμη προσωπογραφία Ελλήνων που έδρασαν στο παρελθόν αλλά και στην εποχή μας και δημιούργησαν, όπως χαρακτηρίστηκε, έργο “για τις επόμενες γενεές”».

Τα πρόσωπα που αυτοβιογραφούνται στην ενότητα αυτή είναι: ο Αρχιεπίσκοπος Αλβανίας Αναστάσιος, ο εκπαιδευτικός και συγγραφέας Λαοκράτης Βάσσης, ο ζωγράφος Βασίλης Θεοχαράκης, η συγγραφέας Ρέα Γαλανάκη, ο ποιητής Αντώνης Φωστιέρης, ο συνθέτης Γιάννης Σπανός, η συγγραφέας Μαρίνα Καραγάτση, ο ηθοποιός Νικήτας Τσακίρογλου, ο συνθέτης Χρήστος Νικολόπουλος, ο συγγραφέας Γιάννης Ξανθούλης και ο λυράρης Βασίλης Σκουλάς.

Σκηνοθέτες των εκπομπών είναι οι: Περικλής K. Ασπρούλιας, Χρίστος Ακρίδας, Κιμ Ντίμον, Στέλιος Σγουράκης και Ηλίας Γιαννακάκης.

Παραγωγός: Γιώργος Σγουράκης.

Δημοσιογραφική επιμέλεια: Ιωάννα Κολοβού, Νέλλυ Κατσαμά.

Διεύθυνση φωτογραφίας: Στάθης Γκόβας.

Ηχοληψία: Λάμπρος Γόβατζης, Νίκος Παναγοηλιόπουλος.

Μοντάζ: Σταμάτης Μαργέτης, Γιώργος Γεωργόπουλος, Αποστολία Παπαϊωάννου.

Διεύθυνση παραγωγής: Στέλιος Σγουράκης.

Ημερομηνία μετάδοσης: Δευτέρα 5 Νοεμβρίου 2018, στις 19:30

Έναρξη νέου κύκλου – Εκπομπή 1η: «Μαρίνα Καραγάτση» (συγγραφέας)

Η Μαρίνα Καραγάτση, κόρη του συγγραφέα Μ. Καραγάτση και της ζωγράφου Νίκης Καραγάτση, αυτοβιογραφείται στην πρώτη εκπομπή του νέου κύκλου της σειράς ντοκιμαντέρ «Μονόγραμμα».

Ένα κορίτσι που μοιάζει να μη μεγάλωσε ποτέ, αφού φέρει εντός της όλη τη λογοτεχνική ικμάδα της γενιάς του ’30, ένα κορίτσι μούσα ποιητών και αγαπημένη λογοτεχνών, που μοιάζει να βρήκε πια το δρόμο της .

Ο πατέρας της, ο συγγραφέας Μ. Καραγάτσης, ήταν δημοσιογράφος πολλά χρόνια στη «Βραδυνή», αρθρογράφος, θεατρικός κριτικός, ακόμα και ανταποκριτής. Δικής του εμπνεύσεως το ένθετο «Φιλολογική Βραδυνή» που άφησε εποχή. Το σημαντικό έργο του στα Ελληνικά Γράμματα έτυχε ευρείας αποδοχής από κοινό και κριτικούς.

Η μητέρας της, Νίκη Καραγάτση, γνωστή ζωγράφος, προτίμησε να ζήσει κάτω από τη βαριά σκιά του ονόματος του Καραγάτση, που παρέσυρε σαν τυφώνας, τα πάντα το διάβα του.

Η Μαρίνα γεννήθηκε το 1936, ένα χρόνο μετά το γάμο τους και ήταν η μοναδική τους κόρη. Παίρνει το όνομα από την ηρωίδα του δεύτερου μυθιστορήματος του Καραγάτση, της «Χίμαιρας», που μόλις έχει κυκλοφορήσει. Η μάνα αντιδρά διότι η ηρωίδα αυτή, η Μαρίνα της «Χίμαιρας», έχει κακό τέλος και δεν θέλει το παιδάκι τους να πάρει αυτό το όνομα, αλλά ο πατέρας είναι ανένδοτος: «το παιδάκι μας θα ονομαστεί Μαρίνα».

Η Μαρίνα της Άνδρου, που σαν κοριτσάκι τριγυρνούσε στα σοκάκια της, βρέθηκε να μεγαλώνει στο φιλολογικό σαλόνι του σπιτιού της στην Αθήνα. Σπούδασε Ιστορία και Αρχαιολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και ασχολήθηκε κυρίως με τη λαϊκή λιθογλυπτική της Άνδρου [«Λίθινες εικόνες της Άνδρου» (1990), «Μαρμάρινα τέμπλα στην Άνδρο τον 19ο αιώνα» (1993), «Κτητορικές πλάκες της Άνδρου» (1996)].

Έχει έναν γιο, τον ηθοποιό και σκηνοθέτη Δημήτρη Τάρλοου και δύο εγγόνια.

Η δύσκολη σχέση με τον πατέρα της, που καθόρισε τα βήματά της, αφού την αμφισβητούσε μέχρι απορρίψεως, και η οργή που της δημιουργούσε ο πατέρας Καραγάτσης, πρότυπο κυρίαρχου αρσενικού της εποχής του, έχει καταλαγιάσει. Και έτσι, σε μεγάλη ηλικία πλέον, αποφάσισε να ασχοληθεί με τη συγγραφή.

Τώρα πια η ίδια βλέπει και περιγράφει τα πράγματα χωρίς πάθος, στις πραγματικές τους διαστάσεις. Βλέπει τη ζωή της, όπως την καθόρισαν και οι σχέσεις των δύο γονιών της με τους διανοούμενους και καλλιτέχνες της εποχής. Το ανήσυχο και πάντα ξάγρυπνο πνεύμα του Καραγάτση συναντήθηκε με το προστατευτικό για τη Μαρίνα, χέρι του Εμπειρίκου, του Τσαρούχη, του Ελύτη. Μαζί τους μεγάλωσε η Μαρίνα. Κάθε Παρασκευή συγκεντρώνονταν στο σπίτι τους, καλλιτέχνες, ζωγράφοι, συγγραφείς, όλοι σημαντικοί εκπρόσωποι της μεγάλης γενιάς του ’30.

Το βιβλίο της, «Το ευχαριστημένο ή Οι δικοί μου άνθρωποι», το έγραψε απαλλαγμένη από το θυμό και κάθε άλλο αρνητικό συναίσθημα, στα 70 της χρόνια, και παρέδωσε στο κοινό ένα βιβλίο με τίτλο που οι αναγνώστες το αγάπησαν, ενώ οι κριτικοί μιλούν για το εξαιρετικό της ταλέντο και για μια μαεστρία στον τρόπο γραφής.

Το βιβλίο αποτελείται από τρεις παράλληλους εσωτερικούς μονολόγους: του Μ. Καραγάτση, της υπηρέτριας Λασκαρώς και της γιαγιάς Μίνας. Οι αφηγήσεις τους ξεκινούν από τα ίδια γεγονότα μια ανοιξιάτικη μέρα του 1950. Στο τέλος, οι τρεις αυτοί δικοί της άνθρωποι τοποθετούνται στο σπίτι της Άνδρου το 2006, χωρίς πάθη και μίσος πια, συμφιλιώνονται. Με το μονόπρακτο αυτό καλύπτεται το κενό μισού αιώνα.

«Κι αν έγραψα αυτό το μοναδικό πεζογράφημα, το “Ευχαριστημένο” ήταν για να ανασυστήσω, να ξανα-ζωντανέψω αυτή την εποχή. Γιατί τα προηγούμενα δεν τα θυμάμαι πριν το ’40, αλλά από το ’40 μέχρι το ’54-’55 που μείναμε σ’ αυτό το σπίτι είναι για μένα η παιδική μου κι εφηβική μου ζωή με τα καλά της και τα κακά της».

Παραγωγός: Γιώργος Σγουράκης.

Σκηνοθεσία: Χρίστος Ακρίδας.

Δημοσιογραφική επιμέλεια: Ιωάννα Κολοβού.

Διεύθυνση φωτογραφίας: Στάθης Γκόβας.

Ηχοληψία: Λάμπρος Γόβατζης.

Μοντάζ: Σταμάτης Μαργέτης.

Διεύθυνση παραγωγής: Στέλιος Σγουράκης.