Παραπληροφόρηση η αντίδραση για το 2% στα τάμπλετ λένε οι παραγωγοί

Περίεργη χαρακτηρίζει την αντίδραση και το θόρυβο που έχει ξεσπάσει για την επιβολή του τέλους 2% υπέρ των πνευματικών δικαιωμάτων ο Σύνδεσμος Ελλήνων παραγωγών κινηματογράφου0-τηλεόρασης-βίντεο και Πολυμέσων. Θυμίζουμε ότι μετά την αντίδραση του Συνδέσμου εταιρειών Πληροφορικής που το χαρακτήρισε ως «φόρο», ο αρμόδιος υπουργός Νίκος Παππάς δήλωσε επίσης «αντίθετος» με…

Περίεργη χαρακτηρίζει την αντίδραση και το θόρυβο που έχει ξεσπάσει για την επιβολή του τέλους 2% υπέρ των πνευματικών δικαιωμάτων ο Σύνδεσμος Ελλήνων παραγωγών κινηματογράφου0-τηλεόρασης-βίντεο και Πολυμέσων. Θυμίζουμε ότι μετά την αντίδραση του Συνδέσμου εταιρειών Πληροφορικής που το χαρακτήρισε ως «φόρο», ο αρμόδιος υπουργός Νίκος Παππάς δήλωσε επίσης «αντίθετος» με το τέλος πνευματικών δικαιωμάτων. Ο Σύνδεσμος δηλώνει πως οι αντιδράσεις είναι «παραπληροφόρηση» και αναλύει την υπόθεση, δίνοντας και τα οικονομικά στοιχεία.

Αναλυτικά η ανακοίνωση του Συνδέσμου

“Εντυπωσιακό τα μπαράζ του θορύβου και της (παρα)πληροφόρησης σχετικά με την επαναφορά της εύλογης αμοιβής του 2% υπέρ των δικαιούχων πνευματικών και συγγενικών δικαιωμάτων, ανάμεσα σε αυτούς περιλαμβάνονται και οι δικαιούχοι του περιουσιακού δικαιώματος, μέσω μιας τροπολογίας που ψηφίστηκε σήμερα στην Βουλή. Τώρα ξεσηκώθηκαν οι πάντες, ενώ δεν είχε εναντιωθεί κανένας τους πριν μερικούς μήνες όταν οι εκπρόσωποί όλων των οργανισμών διαχείρισης πνευματικών και συγγενικών δικαιωμάτων (ΟΣΔ) είχαν παραστεί και μιλήσει στη Βουλή τον περασμένο Ιούνιο, εποχή που ψηφίστηκε ο Ν. 4481/2017.

Τότε, μας είχαν φαίνεται αγνοήσει. Σήμερα, φωνάζουν προς κάθε κατεύθυνση ότι «επιβάλλεται ένα νέο τέλος» στον Έλληνα πολίτη, ενώ δεν είναι αυτή η αλήθεια. Απλώς η Υπουργός Πολιτισμού και Αθλητισμού κυρία Κονιόρδου, σοφά πράττοντας, για να προλάβει την κατά του Υπουργείου απόφαση της ελληνικής Δικαιοσύνης (σήμερα δικαζόντουσαν τα σχετικά ασφαλιστικά μέτρα των ΟΣΔ), και για να επαναφέρει την ηρεμία στον χώρο των καλλιτεχνών και των δικαιούχων πνευματικών και συγγενικών δικαιωμάτων, προστατεύοντας τα «απροστάτευτα» αυτά δικαιώματα, έφερε προς ψήφιση έναν «Νόμο για τη συλλογική διαχείριση δικαιωμάτων πνευματικής ιδιοκτησίας και συγγενικών δικαιωμάτων και για τη χορήγηση πολυεδαφικών αδειών για επιγραμμικές χρήσεις μουσικών έργων και άλλα πολιτιστικά θέματα», ο οποίος, επιτέλους επιχειρεί να θέσει τέλος σε μία σειρά παρανομιών. Αυτή είναι η αλήθεια. Και αντί εξηγήσεων ξεκίνησε η (μεθοδευμένη;) κατακραυγή. Ας πάρουμε, όμως, τα πράγματα με τη σειρά.

Ήδη από το 1993, με τον Ν. 2121, αρ. 18, επιβάλλεται να αποδίδονται σε πολλούς δημιουργούς τα πνευματικά και συγγενικά δικαιώματα, καθώς και το περιουσιακό δικαίωμά τους, μέσω αντίστοιχων Οργανισμών Συλλογικής Διαχείρισης (ΟΣΔ). Και για τον λόγο αυτό ένα 6% επί του τιμήματος εισαγωγής μηχανημάτων αναπαραγωγής ήχου και/ή εικόνας και ήχου θεωρήθηκε ως η ελάχιστη αμοιβή μας για την μη άσκηση απευθείας των δικαιωμάτων μας κατά των χρηστών, που με τη σειρά τους είχαν κι αυτοί το δικαίωμα στην πρόσβαση σε κάθε μορφή τέχνης (μουσική, τραγούδι, κινηματογράφος).

Κανονικά η επιβάρυνση αυτή θα έπρεπε να επιβάλλεται στον αγοραστή των μηχανημάτων αυτών, επιπλέον της λιανικής τιμής αγοράς τους, αλλά για λόγους πρακτικότητας, που σχετίζονται με τον έλεγχο και την απόδοση, οι ΟΣΔ δέχθηκαν τότε μια σχετική έμμεση μείωση, αφού ο υπολογισμός γινόταν στην τιμή εισαγωγής των μηχανημάτων (υπερχονδρική), αντί της τιμής πώλησής τους.

Με τον Ν. 4481/2017 ορίσθηκε και στα tablet ένα αντίστοιχο τέλος, μειωμένο όμως (2% αντί του 6%), αλλά, περιέργως, δεν είχαν συμπεριληφθεί τα tablet μικρότερης μνήμης, που είναι και η συντριπτική κατηγορία αυτών που πωλούνται στην Ελλάδα. Αυτό ήταν προφανώς άδικο, γιατί από τη μία δεν μπορούμε να απαγορεύσουμε την ακρόαση ή την προβολή των έργων μας μέσα από τα tablet, καθώς επίσης και την αντιγραφή και αποθήκευσή τους σε αυτά (όπως επιβάλλει η εφαρμογή στην Ευρωπαϊκή Ένωση του δικαιώματός στην πληροφορία και τη μόρφωση), αλλά από την άλλη δεν μπορούμε να απαιτήσουμε οποιαδήποτε αποζημίωση για τη χρήση των έργων μας από τον τελικό χρήστη.

Είναι σαν να υποχρεώνεται ένας δημοσιογράφος να παράσχει δωρεάν τις υπηρεσίες του ή σαν να υποχρεώνεται ο ιδιοκτήτης ενός ακινήτου να το διαθέτει δωρεάν στον κάθε έναν που θα ήθελε να μείνει σε αυτό!

Αν, βεβαίως θεωρούν οι αγοραστές ότι το 2% επί της τιμής εισαγωγής ενός tablet είναι «φόρος» και «αδικία», τότε ας τοποθετηθούν φραγές στα tablet και ας μας εφοδιάζει η αρμόδια επιτροπή τηλεπικοινωνιών με τα στοιχεία του κάθε ενός που “κατεβάζει” οπτικοακουστικά έργα, και θα αναλάβουμε εμείς απευθείας να διεκδικήσουμε όποια ποσά κρίνουμε ότι αξίζουν τα έργα μας. Είναι προφανές ότι τουλάχιστον η μισή Ελλάδα θα βρεθεί στα δικαστήρια…

Ο νομοθέτης το γνωρίζει αυτό, όπως γνωρίζει ότι πρέπει να διευκολύνεται η σχέση των καλλιτεχνών και των δικαιούχων συγγενικών δικαιωμάτων και περιουσιακών δικαιωμάτων με τους χρήστες των έργων τους. Γι’ αυτό και η καθολική εφαρμογή του 2% σε όλα τα tablet είναι μία υπαναχώρηση των ΟΣΔ από το αρχικό 6% που όριζε ο Ν. 2121/1993 αρ. 18. Δηλαδή είναι ένα μέτρο υπέρ του καταναλωτή.

Μύθος βεβαίως είναι και το ότι στην Ελλάδα καταβάλλετε υψηλό συγγενικό δικαίωμα! Τα 65 εκατομμύρια ευρώ που κάποιοι αναφέρουν είναι αριθμός της φαντασίας τους και μόνον, αφού ακόμη, χάρη στην ανοχή των Αρχών (για να μην πούμε στην «περίεργη συμπεριφορά» τους), οι μεγάλοι εισαγωγής δεν έχουν αρχίσει να καταβάλλουν ούτε ένα (1) σεντ !!! Άρα, από πού προκύπτουν οι όποιοι αριθμοί; Από τον υποθετικό τζίρο τους; 

Στην Γαλλία η απόδοση (με στοιχεία του 2017) κυμαίνεται γύρω στα 200 εκατομμύρια ευρώ ετησίως. Σε χώρες με πληθυσμό ανάλογο της Ελλάδας, όπως για παράδειγμα η Αυστρία, η ετήσια απόδοση κυμαίνεται γύρω στα 10 εκατομμύρια ευρώ, με το Βέλγιο να βρίσκεται γύρω στα 20 και την Πορτογαλία γύρω στα 3 εκατομμύρια ευρώ ετησίως. Η Γερμανία, από την άλλη, αποδίδει πάνω από τα 700.000.000 ετησίως!!!

Τα ποσά αυτά χωρίς το ποσό για τα tablet …

Στην Ελλάδα το αντίστοιχο ποσό για το 2017 (άνευ tablet) κυμάνθηκε γύρω στα 550.000 ευρώ! Τόσα αποδόθηκαν σε Δημιουργούς και Καλλιτέχνες. Δηλαδή, απέχουμε 5 φορές από την Πορτογαλία, που έχει το χαμηλότερο έσοδο!

Τέλος, και σε σχέση με την εναλλακτική δυνατότητα αγοράς από τον καταναλωτή ενός tablet από άλλη χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, σαφώς και μπορεί να το κάνει. Θα πρέπει, ωστόσο, να γνωρίζει (ο καταναλωτής) και για να το γνωρίζει θα πρέπει εμείς να του το πούμε, πληροφορώντας τον σωστά, ότι και εκεί καταβάλλει το σχετικό δικαίωμα υπέρ των δημιουργών, συγγενικών δικαιωμάτων και του περιουσιακού δικαιώματος, μόνο που το ποσό που θα πληρώνει δεν θα πηγαίνει στους Έλληνες δημιουργούς, αλλά στους καλλιτέχνες της χώρας από την οποία θα έχει πραγματοποιήσει την αγορά του. 

Και θα κλείσουμε με το ότι οποιαδήποτε άλλη λύση από την εφαρμογή του 2% στα tablet θα αποτελούσε μία κατάφωρη αδικία σε βάρος των δημιουργών, συγγενικών δικαιωμάτων και του περιουσιακού δικαιώματος !”